Διαβάζοντας παλιά μου κείμενα βλέπω πόσα πράγματα θυμόμουν, πόσα πράγματα ξεχνώ και αυτό είναι κάτι που το είχα διαισθανθεί από την πρώτη στιγμή που άρχισα να γράφω εδώ μέσα, ότι αυτά τα μπλογκ θα γίνουν τελικά η μνήμη μου, καλύτερα κι από φωτογραφίες, γιατί οι φωτογραφίες έχουν κάτι το στατικό, είναι μόνο εικόνες, δεν βλέπεις τις σκέψεις, συχνά ούτε και τα συναισθήματα.
Κι ακόμη εδώ μπορείς να γράφεις, να, λίγο σαν και τώρα, δίχως αυστηρούς κανόνες, μόνο όπως σου κατεβαίνουν οι σκέψεις, σαν να μιλάς σε κάποιον, κι ας είσαι εσύ αυτός στον οποίο μιλάς.
Και ο καιρός περνάει. Με covid. Και με κανόνες καινούργιους και συνήθειες καινούργιες. Και πάνω που λες : τίποτα πια δε θα με εκπλήξει, έρχεται κάτι και σε εκπλήσσει.
........
Ο κοκκινολαίμης δεν ήρθε ακόμη φέτος. Ίσως γιατί ο καιρός είναι ακόμη μαλακός. Ελπίζω να έρθει. Ήταν η πιο ωραία συντροφιά τον περσινό δύσκολο χειμώνα.
Εχτές βέβαια σε ένα τελείως αδιάφορο σημείο είδα μία καρακάξα. Και σκέφτηκα πως σ'εκείνο το μέρος δεν κοιτούσα σχεδόν ποτέ ψηλά. Τελικά πρέπει πάντα να κοιτάμε ψηλά.
2 σχόλια:
Αγαπημένη melian, 14 χρόνια είναι πολλά, τί να πρωτοθυμηθούμε και τί να αναγνωρίσουμε που πια δεν υπάρχουμε με την μορφή εκείνων των πυκνών συναισθημάτων κι έτσι είναι το σωστό μια που ακολουθούμε αυτή την υπέροχη κατάσταση που λέγεται ροή της ζωής.
Θα συμφωνήσω πως οι εκπλήξεις δεν θα σταματήσουν ποτέ στην ζωή μας κι αυτό επειδή είμαστε από εκείνους τους ανθρώπους που τις ψάχνουμε ή τις έλκουμε. Μακάρι να είναι πάντα θετικές!
Εδώ έχουμε πάρα πολλά περιστέρια, κουρούνες και λίγο σπανιότερα όμορφες ασπρόμαυρες καρακάξες. Επίσης έχουμε πάρα πολλούς γλάρους.
Προχθές στη βεράντα μου άκουσα το περίεργο κελάιδισμα ενός πουλιού που όμως όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να δω. Θα το ήθελα πολύ.
Στη γειτονιά μου, πολύ κοντά στην παραλία σε ένα διατηρητέο σπίτι με κήπο που είναι λαογραφικό μουσείο και καφέ, είδα έναν μεγάλο παπαγάλο στο γνωστό πράσινο παπαγαλί χρώμα. Ήταν μια εντυπωσιακή συνάντηση. Ήταν μια υπέροχη έκπληξη.
Μ'αρέσει πολύ αυτή η εποχή που δεν κρυώνω ούτε ζεσταίνομαι και μπορώ οποιαδήποτε ώρα την ημέρας να βγω για περπάτημα. Μ'αρέσουν και τα χρώματα. Ας ελπίσουμε ο χειμώνας που έρχεται να είναι τρυφερός μαζί μας.
Σε φιλώ!
Τι όμορφο σχόλιο! Και μεγάλο!
Μ'αρέσει πάντα όταν σε βλέπω να περνάς Φεγγαρένια! Είσαι τόσο σταθερή και ανεκτίμητη αξία!
Μένεις κοντά στο λαογραφικό μουσείο λοιπόν; Τι όμορφη γειτονιά!!!
Ξέρεις πού έμενα εγώ όταν σπούδαζα; Πολλά χρόνια πριν βέβαια. Στη Μαρτίου.Αλλα ψηλά. Και θυμάμαι που κατεβαίναμε τις ωραίες βραδιές μέχρι το Ποσειδώνιο και την παραλία.
Με τα πουλιά τα τελευταία χρόνια έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Μου δίνει πολλή χαρά το κελάηδημά τους και να τα ξεχωρίζω. Το διάβασα το ποστ σου για τον παπαγάλο. Είναι όντως εντυπωσιακοί και χάρηκα πολύ όταν ανακάλυψα πως στη γειτονιά μου κυκλοφορεί συχνά ένα ολόκληρο σμήνος από αυτούς. Όχι κάθε μέρα βέβαια, μην τρελαθούμε κιόλας :)
Μικρά πουλιά με όμορφα κελάηδημα που δύσκολα ξεχωρίζεις ανάμεσα στα φυλλώματα είναι και οι γαλαζοπαπαδίτσες ξέρεις. Και φυσικά οι κοκκινολαίμηδες με την πορτοκαλί τραχηλιά που είναι και στην εποχή τους τώρα για τραγούδι.
Ελπίζω κι εγώ ο χειμώνας να μας λυπηθεί φέτος και να είναι ευγενικός μαζί μας.
Φιλιά πολλά, γλυκιά Φεγγαρένια!
Δημοσίευση σχολίου