μια οποιαδήποτε μέρα

Αύριο, λέει, είναι Πρωτομαγιά. Αλλά θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε μέρα. Μια οποιαδήποτε Δευτέρα, Τρίτη, Κυριακή, άνοιξη, χειμώνας. Μια οποιαδήποτε μέρα που φορά ακριβώς την ίδια φορεσιά με κάθε μέρα.
Είναι καιρός που αναλογίζομαι πόσο ευάλωτοι είμαστε. Εμείς, ο τρόπος ζωής μας, τα δημοκρατικά μας δικαιώματα.
Όλα, σαν μ' ένα φύσημα του αέρα, ένα φφφουου, χάθηκαν
Ακόμη δεν έχουμε προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Ακόμη δε γνωρίζουμε τη νέα πραγματικότητα.

το πιο διαφορετικό Πάσχα

Σιγά σιγά μου περνά ο αρχικός τρόμος.
Και σιγά σιγά μου φεύγει και η κούραση πολλών εβδομάδων αδιάκοπης κουραστικής εργασίας.
Σχεδόν με τρόμαζε η εικόνα μου στον καθρέφτη τον τελευταίο καιρό.
Μου πήρε μέρες όμως. Πολλές μέρες.
Μόνο η αϋπνία δε μου περνά με τίποτα. Και το κρύο. Το αιώνιο κρύο.
....
Νιώθω σαν ναρκωμένη αυτήν την εποχή. Κάτι ο εγκλεισμός μέσα, κάτι η μοναξιά, κάτι ο τρόμος του έξω και το αβέβαιο αύριο...
....
Μέσα σε όλον αυτό το χαμό όμως, θέλω να θυμάμαι ότι η Ελλάδα έζησε μια σύντομη θετική περίοδο, λες και είναι μια άλλη χώρα...ξέρω ότι δε θα κρατήσει για πολύ.... ήδη διαφαίνονται αυτοί που θέλουν να εκμεταλλευτούν αυτό το θετικό της πρόσημο και να το μετατρέψουν σε αρνητικό.
Κι ύστερα, το αύριο είναι τόσο απρόβλεπτο, τόσο αβέβαιο.
....
...
Και το άλλο το όμορφο, που με κάνει να κοντοστέκομαι τις λίγες φορές που βγαίνω έξω είναι που
η γειτονιά μου γέμισε πουλιά. Ίσως και άλλοτε να είχε τόσα πουλιά και να μην έτυχε έγω να τα παρατηρήσω, αλλά φέτος που περνώ πολλές ώρες στο σπίτι μου τα χαίρομαι με το παραπάνω. Πράσινοι παπαγάλοι κοπάδι, ζευγάρια καράκαξες, τα λατρευτά μου κοτσύφια, καλόγεροι και γαλαζοπαπαδίτσες, μέχρι μια κίσσα είδα χτες στην πύλη της εισόδου, αλλά μέχρι να πιάσω τη μηχανή κρύφτηκε στο διπλανό δέντρο. Και φυσικά σπουργιτάκια. Παντού και πάντοτε σπουργιτάκια.

η άνοιξη που δεν ήρθε...και η αγάπη που χάνεται στο όνομα μιας πανδημίας

Η Ιταλία πεθαίνει, η Ισπανία πεθαίνει, η Γαλλία πεθαίνει....παντού στη γη οι άνθρωποι πεθαίνουν. Αλλού με πιο τρομαχτικά νούμερα, αλλού με σιγανότερους ρυθμούς
Κι η άνοιξη φέτος έχει πεθάνει. Μέχρι και τα χελιδόνια πεθάνανε στον δρόμο για να τη βρουν.
Καημένα πουλάκια......Πόσο μισώ τον βοριά που τα έβαλε μαζί σας.
 Αυτή την άνοιξη δε θα τη ζήσουμε. Θα είναι το έτος χωρίς άνοιξη.
...
Και τα κοτσύφια κελαηδούν ερήμην μας.
...
Και οι αγκαλιές έχουν πεθάνει. Και η εγγύτητα.Κι όπως πάνε θέλουν να σκοτώσουν και την αγάπη. Όχι δεν την σκοτώνει ο  ιός. Την σκοτώνουν οι κυβερνήσεις σε αυτήν την περίοδο της ιστορίας.
Με έναν αυταρχισμό πρωτόγνωρο.
Και δε θυμάμαι περίοδο στην ιστορία που οι Χριστιανοί να μη γιόρτασαν το Πάσχα.
Αλλά αυτό δεν πειράζει. Πειράζει που  όσοι πεθαίνουν, πεθαίνουν μόνοι τους, δίχως κάποιος αγαπημένος να τους κρατάει το χέρι. Κι αυτό δεν το έχουμε ξαναδεί.
Κι απ'όλα όσα συμβαίνουν, δεν ξέρω τι είναι πιο σοβαρό. Ο θάνατος ή που δε σ'αφήνουν να πεθάνεις όπως θέλεις.

Μέσα στον τρόμο που μας έχουν καλλιεργήσει καταπατούν το πιο ιερό μας δικαίωμα. Αυτό του να αποφασίσουμε για τη ζωή και για το θάνατό μας, όταν η αρρώστια χτυπήσει την πόρτα μας.
Δεν είναι ο ιός που απειλεί αυτή τη στιγμή καίρια τη ζωή μας.
Είναι η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο όνομα μιας πανδημίας.
Στη ζωή και στο θάνατο θα έπρεπε ο καθένας μας να έχει επιλογή, όταν μπορεί.
Δε θα έπρεπε κανείς να απαγορεύει το να βρίσκεται κάποιος κοντά στο αγαπημένο του πρόσωπο, όταν αυτό νοσεί.
....
Διαβάζω ιστορίες ανθρώπων που έχουν χάσει και τους δυο γονείς τους και δεν μπόρεσαν να τους αποχαιρετήσουν.
Θα έπρεπε να τους δοθεί το δικαίωμα να επιλέξουν. Στο κάτω κάτω αν είναι νέοι, μπορεί να μη νοσήσουν  σοβαρά.
Δεν είναι λέπρα αυτός ο ιός. Έχει την επικινδυνότητά του, αλλά δεν είναι λέπρα.

.....
Υπάρχει ο θάνατος, υπάρχει η ζωή. Και υπάρχουν και οι λόγοι για τους οποίους αξίζει να ζει κανείς.
Δεν είναι η ζωή το υπέρτατο αγαθό. Ποτέ δεν ήταν. Είναι η αγάπη.
Υπάρχει ζωή χωρίς αγάπη ;

Ξαπλώνω και σε μια σπάνια  ηρεμία στο μυαλό μου μπερδεύονται φθινοπωρινά φύλλα με την αλμύρα της θάλασσας και το τραγούδι των κοτσυφιών.
Αυτή η άνοιξη θα περάσει έτσι, χωρίς να τη ζήσουμε. Χωρίς να μπούμε σε αεροπλάνα. Χωρίς να μοιράσουμε αγκαλιές. Χωρίς να πούμε Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά.

η ζωή μας μια ταινία

Τελικά ζούμε live πολλές κινηματογραφικές ταινίες μαζί. Ζούμε 'Το πλοίο των καταραμένων", μόνο που οι επιβαίνοντες δεν είναι Εβραίοι και το αμάρτημά τους δεν είναι η θρησκεία τους, αλλά το γεγονός ότι είναι φτωχοί εργάτες. Ζούμε το Contagion και το Outbreak μαζί. Και ίσως από μια μελλοντική σκοπιά να βρούμε ομοιότητες και με το 12 Monkeys.

Αλλά αυτοί πάνω στο πλοίο που έφυγαν από την Τουρκία, έφτασαν στην Ισπανία, ξαναγύρισαν στην Τουρκία και κανείς δεν τους θέλει ...
αυτωνών η μοίρα δείχνει πόσο στάσιμοι μείναμε σε 80 χρόνια εξέλιξης του ανθρώπινου είδους.