αήττητοι.
σε κείνη την άλλη εποχή

....
μερικές φράσεις ακουμπούν κατευθείαν στην καρδιά

"σου γράφω πάλι από μιαν άκρη της νύχτας"
...

άνοιξη

είναι ξεμυαλιστική η άνοιξη
ένα κοτσύφι ανακαλύπτει μια μικρή λακούβα με νερό, βουτά ξανά και ξανά και τινάζει το νερό από πάνω του
δυο παπαρούνες ξεμυτίζουν στην άκρη του δρόμου
κι ένας νεαρός κοιτά προσηλωμένος το κορίτσι που μιλά με μεγάλες κινήσεις, αποφεύγοντας ντροπαλά να τον κοιτάξει στα μάτια
λίγο αργότερα θα έρθει το πρώτο φιλί

ο τελευταίος φοίνικας

όταν γύρισα στην παλιά μου γειτονιά πριν λίγα χρόνια, είχαν αρχίσει να τους κόβουν έναν έναν. και κάθε φορά ήταν σαν ένας μικρός θάνατος κάτι δικού μου. ήταν άρρωστοι και τα φύλλα τους είχαν χάσει το θαλερό πράσινο χρώμα τους.
ήταν πέντε και τεράστιοι. πέντε φοίνικες στον μεγάλο καταπράσινο κήπο που πριν από 23 χρόνια είδα να τους φυτεύουν και παρακολουθούσα το μεγάλωμά τους, που συντελούνταν παράλληλα με το δικό μου.
στις μεγάλες θύελλες λύγιζαν τα κλαδιά τους.....αλλά άντεχαν. πάντα άντεχαν.
σήμερα, περνώντας όπως πάντα από το παλιό μου σπίτι, είδα και τον τελευταίο κομμένο σε μεγάλα κομμάτια πάνω στο πεζοδρόμιο. κι ο κήπος γυμνός.
χάιδεψα δυο κούτσουρα περνώντας από δίπλα του, στερνό αντίο.