Νιώθω πως κάτι χάθηκε κάπου ....
κάτι χάθηκε και μας παρασέρνει όπως το νερό της βροχής που κυλά ορμητικά και σχηματίζει χειμάρρους στην αφιλόξενη πόλη.
Παντού γύρω ακουμπώ στη δυσαρέσκεια του κόσμου. Μια πίκρα στο στόμα, μια απελπισία στο βλέμμα.
Μόνο τα νέα παιδιά, τα πολύ νέα , αυτά ξεφεύγουν.
Τα ζηλεύω. Που μπορούν να φτιάξουν τον κόσμο καινούριο στα μέτρα τους.
Τα ζηλεύω που είναι δυνατά και που μπορούν να ονειρεύονται στα δικά μας ερείπια.
Μερικοί νομίζουν πως η δική μας γενιά τα είχε όλα και πως τώρα θλίβεται γιατί τα χάνει. ¨Ομως η αλήθεια είναι πως η δική μας γενιά ήταν γεμάτη "πρέπει". Έπρεπε να ικανοποιήσει τα όνειρα παλαιότερων γενεών. Κι έπρεπε να αυτοπραγματωθεί μέσα σε
ορισμένα πλαίσια.