περίεργο, ενώ ακούγεται σαν το "τίποτα" αφέγγαρος ο ήχος των λέξεών σου, παρόλα αυτά εμένα με παραπέμπει σε χτύπους, όπως μια καρδιά που χτυπάει, ντουπ... ντουπ... ντουπ... ντουπ... και παλι, πάλι... Στα δευτερόλεπτα είναι η απόγνωση, η αγάπη είναι στους χτύπους και είναι εκεί όπως το φεγγάρι πίσω απ' τα σύννεφα. Ακόμη και το τίποτα, η απουσία που μας καταλαμβάνει, δεν είναι παρά η ανάποδη όψη της επιθυμίας... καμιά φορά :)
έχεις νιώσει πόσο κρατάει η απόγνωση ερυξ ; μοιαζει συνωνυμη της αιωνιοτητας. από την άλλη σκέφτομαι πόσο "πολυτελη" ειναι αυτα τα συναισθήματα, οταν καποιοι ζουν με το αληθινο τιποτα κατω από συντριμμια, διχως νερό και τροφή. εκει που τα αγαπημενα προσωπα μπορει να είναι νεκρά ή βαρια τραυματισμενα. καμιά φορά η συγκριση μοιαζει με χαστουκι προς συνετιση (αν και δεν μπορει να διωξει την προυπαρχουσα θλιψη)
Όλα είναι θέμα χρόνου, δείμε. Παντού βγαίνει κάποτε ο ήλιος. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Κυριολεκτικά θα πρέπει να περιμένω αρκετά ακόμη, εκτός κι αν αλλάξω τώρα γεωγραφικές συντεταγμένες.
Σ'ευχαριστω, Genna,για τα δωράκια σου. Ζεσταινουν σε τουτο το παγωμενο τοπίο! Ειδικά το δεύτερο , τι τρυφερό τραγουδακι! Παράξενα κι αγαπησιάρικα που ακουμπά η Ελλάδα πάνω μου. Μέσα μου. Πώς με διαπότισε τούτα τα χρόνια της ωρίμανσης!
9 σχόλια:
περίεργο, ενώ ακούγεται σαν το "τίποτα" αφέγγαρος ο ήχος των λέξεών σου, παρόλα αυτά εμένα με παραπέμπει σε χτύπους, όπως μια καρδιά που χτυπάει, ντουπ... ντουπ... ντουπ... ντουπ... και παλι, πάλι...
Στα δευτερόλεπτα είναι η απόγνωση, η αγάπη είναι στους χτύπους και είναι εκεί όπως το φεγγάρι πίσω απ' τα σύννεφα.
Ακόμη και το τίποτα, η απουσία που μας καταλαμβάνει, δεν είναι παρά η ανάποδη όψη της επιθυμίας... καμιά φορά :)
έχεις νιώσει πόσο κρατάει η απόγνωση ερυξ ; μοιαζει συνωνυμη της αιωνιοτητας.
από την άλλη σκέφτομαι πόσο "πολυτελη" ειναι αυτα τα συναισθήματα, οταν καποιοι ζουν με το αληθινο τιποτα κατω από συντριμμια, διχως νερό και τροφή. εκει που τα αγαπημενα προσωπα μπορει να είναι νεκρά ή βαρια τραυματισμενα.
καμιά φορά η συγκριση μοιαζει με χαστουκι προς συνετιση (αν και δεν μπορει να διωξει την προυπαρχουσα θλιψη)
Νύχτα στο φέγγος σου που λείπει,
ζωγραφίζω αστέρια,
φτιάχνω πουλιά.
Κόσμους από υδάτινα χωριά,
να με φυσσάει η αγάπη,
κάθε που θα μου λείπεις...
Καλό σας συννεφιαστό βράδυ!
Καλως ήλθες kioy, με τους ωραιους στιχους.
Τους πολυ ωραιους στιχους!
Η νύχτα παυει να είναι σκοτεινη όταν τα λόγια σας κουβαλούν τόσο φως.
Καλή εβδομάδα, kioy!
Κι όμως μετά από την αφέγγαρη νύχτα θα φανεί ο ήλιος. Ή μήπως όχι; Μήπως θα ξημερώσει πάλι με συννεφιά;
Όλα είναι θέμα χρόνου, δείμε.
Παντού βγαίνει κάποτε ο ήλιος.
Μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Κυριολεκτικά θα πρέπει να περιμένω αρκετά ακόμη, εκτός κι αν αλλάξω τώρα γεωγραφικές συντεταγμένες.
Καλή σου μέρα !
Ήλιο, λαμπρό και φωτεινό
του Αττικού ουρανού σου στέλνω Μελισσάκι μου...
http://www.youtube.com/watch?v=sJCIaKdpq88
και τούτο, με αγάπη...
Φιλί!
πιο γλυκό τούτο...
http://www.youtube.com/watch?v=eBKYuBvraGU&feature=related
:))))
Σ'ευχαριστω, Genna,για τα δωράκια σου. Ζεσταινουν σε τουτο το παγωμενο τοπίο!
Ειδικά το δεύτερο , τι τρυφερό τραγουδακι!
Παράξενα κι αγαπησιάρικα που ακουμπά η Ελλάδα πάνω μου.
Μέσα μου.
Πώς με διαπότισε τούτα τα χρόνια της ωρίμανσης!
Δημοσίευση σχολίου