Κουβαλώ πέντε χρόνια θλίψης . Το σώμα μου το νιώθω πυροβολημένο. Το μυαλό ντιπ για ντιπ χαμένο.
Χτες ή μάλλον προχτές έπεσα σ'ένα ντοκυμαντέρ που μίλαγε για δέντρα. Για τα φύλλα που κιτρινίζουν, κοκκινίζουν τέτοια εποχή και πέφτουν. Πρώτη φορά άκουσα να μιλούν για δέντρα με τον τρόπο που πάντα τα ένιωθα. Σαν όντα με ψυχή.
Ξέρουν, λέει, πότε θα ρίξουν τα φύλλα τους. Ή μάλλον παίρνουν ένα ρίσκο. Και πάντα ενεργούν με βάση τις προηγούμενες εμπειρίες τους. Πιο νωρίς, θα τα στερήσει πολύ νωρίς από την ευεργετική τους παρουσία, πιο αργά, θα τους παγώσει τα ευαίσθητα στον πάγο κλωναράκια.
Τρεις μέρες που χάσαμε την Σαρλότ.
