οι δρόμοι μου

οι πιο όμορφοι δρόμοι στη ζωή μου υπήρξαν πάντα δύο ειδών.

εκείνοι που περπάτησα αγαπώντας κι εκείνοι που αισθανόμουν ελεύθερη να πετάξω.

μοιάζουν οι δυό τους.

και συχνά ήταν ο ίδιος δρόμος

αχτίδα

μια ευθεία γραμμή από φωτόνια άφησε τη σκόνη να αιωρείται ανέμελα σ'εκείνο το απ'αλλού ξύπνημα.

μου αρέσει να ξεφορτώνομαι εκείνο το επιπλέον και ανούσιο βάρος και να μένω λιτή ξανά, γυμνή.

ίσως η ιδανική μου μορφή ύπαρξης να βρίσκει έκφραση σε μια καθημερινή δυνατότητα αναγέννησης. απ΄το μηδέν στο όλο μιας μέρας. και πάλι απ'την αρχή

με αφορμή...

Φτηνή ηλεκτρική ενέργεια. Όλα γίνονται για φτηνή και πολλή ηλεκτρική ενέργεια. Για να παράγουμε ακόμη περισσότερα καταναλωτικά αγαθά, για να κάνουμε ακόμη πιο περίπλοκη την ήδη περίπλοκη ζωή μας, για να νομίζουμε πως η ευτυχία είναι κάτι που αγοράζεται και καταναλώνεται.
Θα ήθελα ένας Ιάπωνας να μου εκμυστηρευτεί αυτήν ετούτη τη στιγμή τι θα ήταν αυτό που θα ήθελε να αγοράσει
(αν ήμουν εγώ στη θέση του, το μόνο που θα επιθυμούσα θα ήταν ένα εισιτήριο για πολύ μακριά).
Η Ιαπωνία μην έχοντας στη διάθεση της άλλες πρώτες ύλες σε αφθονία για να πετύχει την οικονομική άνθισή της, στηρίχτηκε στην ενέργεια από 55 πυρηνικά εργοστάσια. Τώρα το πληρώνει με ανθρώπινες ζωές και με το φόβο για μια ανυπολόγιστη σε μέγεθος καταστροφή.
25 πυρηνικά εργοστάσια κατασκευάζονται αυτήν τη στιγμή σε όλο τον κόσμο για να προστεθούν στα 441 που ήδη υπάρχουν. Τα περισσότερα από τα νέα σε Ινδία, Κίνα, Ρωσία, τις ανερχόμενες οικονομικές δυνάμεις.

Πριν μια βδομάδα διάβαζα σε άρθρο σοβαρής εφημερίδας πόσο οικονομική και φιλική προς το περιβάλλον είναι η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από πυρηνικά εργοστάσια.
Το ξαναδιάβασα το άρθρο δύο και τρεις φορές ίσα ίσα για να καταλάβω πως δε διάβαζα λάθος, ούτε έφταιγε η αντίληψή μου, αυτό ακριβώς έλεγε. Υποπτεύομαι πως σήμερα δε θα τολμούσαν να το δημοσιεύσουν .
Όσο φτηνή και να είναι, όσα μέτρα ασφαλείας και να πάρεις, είναι δυνατόν να βάζεις την ανθρωπότητα, τη γη, τη φύση μας σε τέτοιο κίνδυνο ;
Σε όλους αυτούς που είναι υπεύθυνοι τέτοιων αποφάσεων, θα κολλούσα στα σπίτια τους τις εικόνες του Τσερνομπίλ. Να έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με την επιλογή τους.

Το να πεθάνει κόσμος από έναν σεισμό, ένα τσουνάμι μπορώ να το δεχτώ. Είναι η φύση, είναι η ζωή ,είναι το απρόβλεπτο και ανεξέλεγκτο, είναι που την επομένη μπορεί να ξαναρχίσει εκεί η ζωή από την αρχή. Το να καταστρέφουμε με τα χεράκια μας λόγω απληστίας και ανήκουστης βλακείας το σπίτι μας και τη ζωή μας με τρόπο βιβλικό, μου είναι αδύνατο να το δεχτώ.

Ευχαρίστως θα δεχόμουν να ζω πολύ πιο απλά και επιστρέφοντας σε εποχές δίχως όλα αυτά τα τεχνολογικά καλούδια που μας έχουν κατακλύσει και τα θεωρούμε απαραίτητα.
Είναι τόσο λίγα τα αληθινά απαραίτητα.
Για μένα είναι κάποιοι πολύτιμοι άνθρωποι στη ζωή μου.
Η δουλειά μου που έμαθα με τα χρόνια να την αγαπώ.
Ένα σπιτάκι όμορφο και απλό.
Και μια αγκαλιά που ομορφαίνει όλα τα άλλα.

( αν αντέχετε να δείτε τα σχετικά για το Chernobyl βίντεο, είναι εύκολο να τα βρείτε. είναι σκληρό για το δικό μου μπλογκ μια άμεση παραπομπή εκεί)