γάτες....! τσ,τσ,τσ

τέτοια μου έκανε και η δικιά μου !

αλλάζει ο καιρός

φυσάει . φυσάει πολύ σήμερα
τα δέντρα λυγίζουν από τις δυνατές ριπές του ανέμου. τα βλέπω που σαλεύουν....δεξιά....αριστερά....σαν άνθρωποι που χορεύουν.....αλλά η μουσική είναι δική τους
τόσο μεθυστικό αυτό το δυνατό θρόισμα.....το σχεδόν εκκωφαντικό
σαν κύμα άγριο που σκάει στην ακτή
θα 'θελα να μην κρύωνα, να άφηνα το παράθυρο ανοιχτό. να με νανούριζε όλη τη νύχτα

σε λίγο τα φύλλα θα πέσουν. τα δέντρα θα μείνουν γυμνά. δε θα μπορούν να θροίζουν.

στο βιβλίο μου η πρωταγωνίστρια σε ανύποπτη στιγμή πέφτει , χτυπά, πεθαίνει. ό,τι όνειρα έκανε, πέθαναν μαζί της.

(για ένα δευτερόλεπτο το βλέμμα έλαμψε στην αναγνώριση, τόσο κράτησε....
τι να σκέφτηκες εκείνη την ώρα ;
κουβαλώ τις τύψεις μου. και τις μικρές ιστορίες που μου χάρισες. αυτές που ο Δ δε θα μάθει )

τι αγαπάω

δεν έχω να γράψω πολλά. τα πιο πολλά έχουν γραφτεί πάνω από μία φορές ή αποτελούν κοινές αγάπες όλων.

τι να γράψω για τη θάλασσα, τον ουρανό, τα βιβλία, τις μελωδίες και τους ανθρώπους που γεμίζουν τη ζωή μας;
είναι τόσο σημαντικά για όλους μας....σαν τον αέρα που αναπνέουμε

θα γράψω για άλλα

για ένα πλεκτό μαύρο φόρεμα ας πούμε, που κάποτε φόρεσα σε μια συναυλία, στέκει διπλωμένο μέσα στη ντουλάπα μου να μου θυμίζει εκείνη τη μέρα

για μέηλ που κατά καιρούς έχω λάβει και αξίζουν περισσότερο κι από βιβλία. τόσο όμορφη γραφή ! κι απευθύνονται σε μένα !

για τα μπλογκ που χρόνια τώρα μου κρατούν συντροφιά και είναι μια διέξοδος από τη λύπη, τη μοναξιά

για το ίντερνετ που ένωσε τον κόσμο κι επέτρεψε την επικοινωνία απ΄όλα τα σημεία της γης

δεν έχω να προσθέσω άλλα που να μην είναι ήδη γνωστά από παλιότερα κέιμενά μου.


ευχαριστώ τη φεγγαρένια γι' αυτή την πρόσκληση και καλώ με τη σειρά μου να πάρουν τη σκυτάλη η Genna, ο Caesar και ο eryx-t (και δε θέλω δικαιολογίες, ότι δήθεν δεν μπορείτε, δε σας πάει κλπ...Άντε και την επόμενη φορά θα σας ξαναβάλω το ερωτηματολόγιο του Proust για να τσεκάρω αν απαντήσετε τα ίδια με το 2007)

κλοπή

τον τελευταίο καιρό στις βόλτες μου ανάμεσα σε νέα μπλογκ, έπεσα δυο φορές μέσα σε δύο μέρες, σε αντιγραφές κειμένων, χωρίς καμία αναφορά στον συγγραφέα του ποστ (γνωστού -άγνωστου ελάχιστη σημασία έχει)
σημασία έχει η κλοπή η ίδια.
το να παρουσιάζεις κάτι ξένο, σαν κάτι δικό σου

το βρίσκω θλιβερό.
και δεν μπορώ να καταλάβω, πού αποσκοπεί κάποιος που κάνει κάτι τέτοιο.
να τον προσέξουν; να γίνει πιο δημοφιλής ;
για πόσο καιρό θα μπορεί να κλέβει τα κείμενα των άλλων, για να δημιουργήσει μια εικόνα που δεν του ανήκει ;

είναι πολλές οι φορές που θεωρούμε πως μας εκφράζει ένα ξένο γραπτό. και το θαυμάζουμε και ζηλεύουμε που κάποιος βρήκε τις σωστές λέξεις για να πει όσα κι εμείς κουβαλάμε στο κεφάλι μας ή στην καρδιά μας. που κάποιος εξέφρασε το προσωπικό μας συναίσθημα τόσο όμορφα.
δεν είναι κακό αυτό. αλλά να το οικειοποιούμαστε σαν κάτι ολότελα δικό μας...


αισθάνθηκα δυσάρεστα

( και κάτι άλλο...απαντήστε μου σας παρακαλώ αν σας έτυχε...τώρα ζητάει ο blogger λεκτική επαλήθευση για να ανεβάσουμε τα δικά μας κείμενα ;)

τι θα γινόταν αν....

ας υποθέσουμε ότι κάπου στον κόσμο υπάρχει ένα γράμμα που ποτέ δεν πήρατε.

δεν είχε διευθύνσεις επάνω

κάπου παράπεσε, κάποιος το βρήκε, το φύλαξε σ'ένα συρτάρι εκτιμώντας την αξία του.

ήταν εκείνο το ΕΝΑ γράμμα . το γεμάτο προοπτικές και υποσχέσεις και η πιο ζηλευτή ερωτική εξομολόγηση

εκείνο το ΕΝΑ γράμμα που αν είχε φτάσει στον προορισμό του....δε θα ήσασταν εδώ, δε θα ήσασταν εσείς, δε θα κάνατε την ίδια δουλειά....δε γνωρίζω αν θα ήσασταν περισσότερο ή λιγότερο ευτυχισμένος
αλλά και τι δε θα δίνατε για να είχατε την ευκαιρία να το πάρετε !
......................................


σκέψεις που γεννήθηκαν από την ανάγνωση του ευχάριστου βιβλίου του David Nicholls, δεν γνωρίζω αν έχει μεταφραστεί ήδη στα ελληνικά

προσωπικά το έχω βιώσει περισσότερες από μία φορές, πως η ζωή μας είναι ένα άθροισμα από συγκυρίες.
και το ότι σήμερα είμαστε εδώ και όχι αλλού οφείλεται συχνά σε ασήμαντα γεγονότα.