Μου μιλά, αλλά δεν ακούω όλες τις φράσεις της. Το φεγγάρι μισοκρύβεται πίσω από τα σύννεφα ενώ η Άρκτος έχει πάρει θέση από πάνω μας. Αέρινα φορέματα παρελαύνουν και η μικρή χορεύει, χορεύει, στροβιλίζεται στους δικούς της ρυθμούς.
Ένα απαλό αεράκι φέρνει δροσιά αυτήν την καυτή νύχτα. Λίγο αργότερα χοντρές στάλες μας διώχνουν από την φιλόξενη βεράντα.
Κάποιες φορές χρειάζεσαι τη δύναμη μιας καταιγίδας .
Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010
ο χρόνος ήταν πάντα το "τώρα"
Τελευταία μου φαίνονται κάποιες μνήμες, πολύ μακριά στο χρόνο
Είναι που διαφοροποιείται η αντίληψη του περάσματός του, όταν αλλάζει κανείς γεωγραφικές συντεταγμένες.
Λες και τα χιλιόμετρα προσθέτουν και μέρες και μήνες και χρόνια
Κάπως έτσι φαντάζει πολύ μακριά στο μυαλό μου ο δρόμος με τις νεραντζιές ή εκείνη η παραλία
Κι ίσως αυτός να είναι ο λόγος που πάντα γύρευα γιατρειά σε ένα ταξίδι, σε μια φυγή.
Δεν ήταν πάντα γιατρειά. Συχνότερα ήταν μια εσώτερη ανάγκη
Είναι που διαφοροποιείται η αντίληψη του περάσματός του, όταν αλλάζει κανείς γεωγραφικές συντεταγμένες.
Λες και τα χιλιόμετρα προσθέτουν και μέρες και μήνες και χρόνια
Κάπως έτσι φαντάζει πολύ μακριά στο μυαλό μου ο δρόμος με τις νεραντζιές ή εκείνη η παραλία
Κι ίσως αυτός να είναι ο λόγος που πάντα γύρευα γιατρειά σε ένα ταξίδι, σε μια φυγή.
Δεν ήταν πάντα γιατρειά. Συχνότερα ήταν μια εσώτερη ανάγκη
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)