φθινόπωρο...πάλι

 Φθινοπώριασε.

Όχι στα χρώματα, ούτε στον ήλιο, αλλά σ'αυτήν την πρωινή ψύχρα. Την καθόλου επιθυμητή. Θυμίζει τον χειμώνα που έρχεται.

Διάβαζα ένα βιβλίο που βιαζόμουν να το τελειώσω. Βιαζόμουν γιατί ήθελα να γλιτώσω από τη θλίψη που μου μετέδιδαν οι χαρακτήρες του. Φοβισμένοι, απελπισμένοι, θύματα της εποχής, της χώρας, της ιδεολογίας τους.

Ίσως ένα από τα πιο ανθρώπινα συνθήματα θα ήταν "Κάτω οι ιδεολογίες όταν αυτές κοντράρονται με τη ζωή"

Καμιά ιδέα δεν αξίζει όσο μια ζωή. Καμιά σημαία, καμιά θρησκεία. Καμιά.

Imagine. Πόσα χρόνια πριν. Κι ακόμη τα ίδια.

....

γειτονιά

 Ο γείτονας ακούει τους αγώνες ποδοσφαίρου από ένα τρανζιστοράκι. Και το χειμώνα, στα μεγάλα κρύα κουβαλάει λίγο πετρέλαιο με το μπιτονάκι.

Τα πρωινά συνήθως με ξυπνά με την στεντόρια φωνή του. Πιάνει κουβέντα με όποιον γείτονα περάσει από μπροστά του. Κι άλλοτε απλά μιλάει μοναχός του. Τότε επανάλαμβάνει συνεχώς τα ίδια λόγια. Συνεχώς τα ίδια λόγια.

αυτά που ονειρευόμουν

 Ονειρευόμουν

πρωινές βόλτες στην ΄Υδρα που ακόμη κοιμάται

μπάνια σε ζεστή θάλασσα

με βατραχοπέδιλα και χωρίς

υποβρύχιες λήψεις

φωτογραφίες στην Αμοργό

το απέραντο μπλε

το λευκό

το μικρό ξωκλήσι

Ονειρευόμουν ανεμελιά και να γεμίσω από την ομορφιά του τοπίου και να ανασάνω βαθιά τη θάλασσα και να μη σκέφτομαι τίποτα μα τίποτα δυσάρεστο

Αυτό το καλοκαίρι πέρασε.

 Αυτό που πιο πολύ θα μου λείψει όταν πεθάνω θα είναι το καλοκαίρι

τόσο απλά

 

Χρόνια ολόκληρα μας ανέλυαν την Ιθάκη του Καβάφη...και δεν είναι ο προορισμός, είναι το ταξίδι...και αναλύσεις επί αναλύσεων...και τελικά η αλήθεια τόσο απλή...ούτε το ταξίδι, ούτε ο προορισμός...η παρέα, πάντα η παρέα

?

 Αν η ζωή σου ήταν βιβλίο, ποιος θα ήταν ο τίτλος του ;

Σήμερα

 Τα φύλλα πέφτουν με χορευτικές κινήσεις τέλη Γενάρη, παλιά νόμιζες πως αυτό γινόταν το φθινόπωρο, όχι όμως σ'αυτή τη γωνιά της γης, όπου τα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους λίγο πριν την αναγέννησή τους.

Περιμένεις.... περιμένεις να δουλέψει ο υπολογιστής, να τρέξει το σύστημα ....και τα φύλλα πέφτουν, στροβιλίζονται.

Λίγο πιο πέρα σμήνη πουλιών πετάγονται από τη μία οροφή στην άλλη και πάλι ξανά πιο πέρα. Ο αέρας σηκώνει τις κουκούλες των παλτών και μεταφέρει τα λόγια των περαστικών στο δρόμο.

Όλα είναι μπλε και φωτεινά.