όταν το κρύο κουράζει

Είναι χειμώνας. Ακόμη. Όχι ότι περίμενα να έρθει η άνοιξη τόσο νωρίς. Ποτέ δεν έρχεται.
Αλλά με κούρασε φέτος πιο πολύ....το κρύο, το σκοτάδι.  Με κούρασε.
Και να φανταστείς πως κάποτε ήταν η πιο αγαπημένη μου εποχή. Τότε που ήμουν άλλη. Κορίτσι.
Τότε που στο γιατρό πηγαίναμε γι'αυτά που ήξερε. Κι ο ύπνος ερχόταν κάθε βράδυ.
Θυμάμαι κάποιες φορές που ήμουν τόσο κουρασμένη που κοιμόμουν βαθιά βαθιά και την άλλη μέρα ήμουν σαν ξαναγεννημένη.
Και υπήρχαν κι εποχές εύκολες και δύσκολες που πάντα είχα μια εικόνα στο μυαλό που την έπαιρνα μαζί στον ύπνο.

Update 15-2 - 2020

Λοιπόν...αυτές τις εικόνες τις έχω χάσει. Δεν έχω πια εικόνες να πάρω μαζί στον ύπνο. Γι'αυτό και συνήθως διαβάζω μέχρι να μην μπορώ να σκεφτώ άλλο, ή σκέφτομαι πράγματα τετριμμένα πολύ.

Μερικές φορές σκέφτομαι πώς έχουν χτίσει τις ζωές τους ο Θ, η Κ πώς τις κάνανε τόσο στέρεες να μην μπορεί τίποτα να τις ταρακουνήσει. Η έμφυτη κακία τελικά ή ο άπειρος εγωκεντρισμός σε ατσαλώνουν. Δυνάμεις της φύσης.

Είναι άλλη μια μουντή μέρα σήμερα.Γκρίζα, ανήλιαγη, χειμωνιάτικη.
Κι εγώ περιμένω μία άνοιξη που αργεί, αργεί.....