σημειώσεις

Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ. Κρατώ μερικές από τις φράσεις - σκέψεις της, τώρα που μετά θάνατον τη γνώρισα .

"Το ποίημα, πρέπει να έχει κάποια πληγή για να ακουμπήσει, ψυχική ή σωματική".

"Ο νέος άνθρωπος και δύναμη παίρνει από τη μοναξιά. Όμως ο πληγωμένος από τον χρόνο, πληγώνεταοι περισσότερο αφού βλέπει να καταδικάζεται σ'αυτή και ο χρόνος που του μένει."

Οι  απαντήσεις της στο  ερωτηματολόγιο του Προυστ, δείχνουν τη θέση των ηλικιωμένων στην ελληνική κοινωνία. Όπου αν δεν έχεις έναν στενό οικογενειακό ιστό για να ακουμπήσεις, είσαι καταδικασμένος. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι αντί να πάρουμε από αυτούς τους ανθρώπους τη γνώση, τη σοφία, την ευγένειά τους, τους απομονώνουμε και τους αφήνουμε να πεθάνουνε μόνοι και συχνά δυστυχισμένοι. Σημειώνω μερικές από τις απαντήσεις της:

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας; "Φοβάμαι γιατί είμαι μόνη μου, μην πέσω, γιατί αν πέσω, δεν έχω κανέναν να με σηκώσει. "

Τι θεωρείτε ως έσχατο βαθμό δυστυχίας; "Την αρρώστια."

Τι απεχθάνεστε περισσότερο στην εμφάνισή σας; "Δεν ήμουν ποτέ ωραία, αλλά τώρα μισώ τα σημάδια του χρόνου." 

Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον εαυτό σας, τι θα ήταν αυτό; "Την ηλικία μου."