Καθώς περνάνε οι εποχές και τα χρόνια έρχεται και ξανάρχεται στο νου μου αυτή η διαπίστωση, ότι : η πραγματική ενηλικίωση δε συμβαίνει στα 18, στα 21 ή στα 35 σου. Η πραγματική ενηλικίωση συμβαίνει όταν αρχίζουν και γκρεμίζονται οι "σταθερές" στις οποίες πίστευες.

Γι' αυτό και υπάρχουν παιδιά πολύ πιο "ενήλικα" απ' ότι μεγάλοι άνθρωποι.

Η άσχημη πόλη

 Τι κάνει μια πόλη άσχημη;

Ο ουρανός είναι καταγάλανος.λευκά σύννεφα κάνουν όμορφους σχηματισμούς, ένας ορεινός όγκος  κι ένα κυπαρίσσι, μονοκατοικίες.

Αλλά εγώ επαναλαμβάνω μέσα μου : Τι κάνει αυτήν την πόλη τόσο άσχημη;

....

Ίσως, το γεγονός ότι όλοι ανήκουν κάπου. Κι εγώ δεν επιθυμώ να ανήκω.

Ο πωλητής τόνιζε την άλλη μέρα με τόση έμφαση τη λέξη Επαρχία, που λες κάποιο σύνδρομο θα τον καταδιώκει.

 Φθινόπωρο. Και πάλι φθινόπωρο. Έρχεται σιγά σιγά, ύπουλα θα έλεγα, τη μια με μια βροχή, την άλλη με τα δροσερά πρωινά και κάθε μέρα με το λίγο παραπάνω σκοτάδι.

αυτό το καλοκαίρι

 

-Χα, χα... θα με θυμούνται;

Σε θυμόμαστε

για λουλούδια και καλοκαίρια

 Δυο φορές την εβδομάδα περνάει ο μανάβης. Τον ακούμε από μακριά ."Ντομάτες, κολοκυθάκια, μελιτζάνες, πιπεριές από το χωριό. Πατάτες, σπανάκι, κρεμμύδια ξερά και διάφορα λουλούδια."

αυτό το τελευταίο .... διάφορα λουλούδια....

την άλλη φορά πήρε πανσεδάκια....η αυλή, το μπαλκόνι είναι πολύχρωμα

............

Συχνά το μυαλό μου είναι γεμάτο μουσική....

επιστρέφουμε στις μελωδίες που αγαπήσαμε όπως ο εγκληματίας στον τόπο του εγκλήματος

..

ή σα να γυρίζουμε σπίτι από ταξίδι μακρινό

"κι ύστερα μου μιλάς για κάποιο αστέρι 

κι ύστερα για μιαν άνοιξη μιλάς, 

φέρε μου πίσω την αυγή 

και πάρε μου τη νύχτα"

Τόσο παλιό και τόσο όμορφο

 

Λοιπόν....έχω καιρό να ακούσω μουσική καθώς πολλές συνθήκες άλλαξαν. Αλλά η μουσική ήταν πάντα εκεί να χρωματίζει τις μέρες. Μου λείπει.

Γκρέμισμα

 Η γειτονιά μου γέμισε ερείπια. "Ωραία ερείπια", που θα έλεγε και ο ποιητής.

Και είναι αυτό το γκρέμισμα και η καταστροφή όμοια με του ανθρώπου. Συντελείται αργά αργά.

 Στην αρχή ξεφτίζει το χρώμα, έπειτα από κάπου θα αρχίσει να πέφτει ο σοβάς, ίσως και να σπάει κάποιο τζάμι και τελικά μένει ένα κτίριο γυμνό.  Άδειο και γυμνό. Με τα δοκάρια πεσμένα κάτω, μαζί με κεραμίδια, τούβλα, χώμα.

Και παντού "πωλείται". Που κανείς δεν ενδιαφέρεται να αγοράσει. Μήνες τώρα. Χρόνια τώρα.

Μέχρι και το ωραίο μπαράκι που πίναμε τα ποτά μας στο διώροφο νεοκλασικό. "Πωλείται".

...

Η πόλη μοιάζει σχεδόν καινούρια όταν την βλέπεις με τα μάτια του επισκέπτη.

Και την ώρα που οι άλλοι ψάχνουν παντού οικεία πρόσωπα ή βουτάνε στον ψεύτικο κόσμο μιας οθόνης κινητού, ένα τεράστιο σμάρι περιστέρια σηκώνεται κόντρα στον ήλιο.

Θολούρα

Θολές εικόνες.

Στα σκαλιά έξω από την τράπεζα μ'ένα φτερούγισμα στο στήθος, Οκτώβρη μήνα, και μια περίεργη ζάλη, την ίδια ζάλη όπως και πριν έναν μήνα, τότε, στο εκεί.

Οι διαδρομές στο λεωφορείο, σκοτάδι στο γκρίζο, αλλά δεν κάνει κρύο. Τι ωραίο που είναι να μην κάνει κρύο! Πλησιάζουν Χριστούγεννα!

Χάνομαι σε νόμους που δεν με υπολογίζουν και σε αξίες δικές μου μη καταφέρνοντας ποτέ να βρω την ισορροπία. Δεν υπάρχει ισορροπία στις κοινωνίες μας. 

Κι αυτοί οι αγελαίοι άλλοι! Οι κόσμοι μας ήταν πάντοτε ασύμπτωτοι. Και θα παραμείνουν. Εις τους αιώνες των αιώνων.

Πάντα αφελής, πέφτω στην παγίδα της καλοπροαίρετης ερώτησης. Αδίκως 

Διάβασα ένα ωραίο βιβλίο.