Και ξαφνικά οι μέρες γίνανε όλες ίδιες. Μπορείς τη Δευτέρα να τη βαφτίσεις Τετάρτη και την Πέμπτη Παρασκευή και τίποτα δε θα αλλάξει . Γιατί όλες οι μέρες είναι ζοφερά ίδιες.
...
Και λες γιατί ;
Και μία απάντηση είναι ...έτσι, δίχως λόγο...έτυχε
Και μια άλλη απάντηση είναι πως οι ηλικιωμένοι είχαν υπερπληθύνει στον πλανήτη και τα συνταξιοδοτικά καταρρέανε το ένα μετά το άλλο. Φυσικά θα υπάρξουν και μερικές παράπλευρες απώλειες, αλλά αυτές υπάρχουν πάντοτε.
Και μια άλλη απάντηση είναι πως ο πλανήτης, η φύση μας εκδικείται. Με τόσα που της κάναμε θέλησε να μας τιμωρήσει.
Στις 6.00 κάθε απόγευμα ακούω το πολεμικό ανακοινωθέν. Πόσοι φύγανε, πόσοι είναι στα χαρακώματα.
Νούμερα. Στην Ιταλία οι άνθρωποι έπαψαν πια να είναι άνθρωποι. Είναι αριθμοί. Έβλεπα την άλλη φορά σε μια gazzetta , ονόματα κι ένα μικρό κείμενο, αλλού με μια φωτογραφία, αλλού χωρίς. Σελίδες ολόκληρες. Μακάβριο θεάμα. Σχεδόν πιο μακάβριο από τα εκατοντάδες, τα χιλιάδες φέρετρα, που θα ταφούν χωρίς τιμές. Ίσως γιατί η εικόνα σου, τ'όνομά σου είναι αυτά που σου δίνανε υπόσταση, ενώ το ξύλινο κουτί.....
...
Βλέπω όλα αυτά τα φέρετρα και θυμάμαι το "Αμαντέους". Τότε που στοιβάζανε ομαδικά τους νεκρούς σ'ένα κάρο και τους πετούσαν σ'έναν μεγάλο λάκκο. Αν το καλοσκεφτείς ποια η διαφορά όταν έχεις 800 νεκρούς τη μέρα ;
Νομίζω πως ζούμε τέτοιες εποχές.
Εποχές που τα Εκατό χρόνια μοναξιάς γίνανε πιο επίκαιρα από ποτέ. Και ο Μαρκές. Κι ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας μαζί με τη ζωή στα χρόνια της χολέρας.
Μόνο τα κοτσύφια μου τραγουδούν ακόμη. Και τα συνεπή μου σπουργίτια.
Και δεν έχουμε καν τενόρους να βγουν στα μπαλκόνια για να τραγουδήσουν το Nessun Dorma
Nessun dorma
Nessun dorma! Nessun dorma!
Tu pure, oh Principessa
Nella tua fredda stanza
Guardi le stelle che tremano
D'amore e di speranza
Ma il mio mistero e chiuso in me,
il nome mio nessun sapra!
No,no, sulla tua bocca lo diro
guando la luce splendera!
Ed il mio baacio sciogliera il silenzio
che ti fa mia
Il nome suo nessun sapra...
E noi dovrem, ahime, morir, morir!
Κανείς να μην κοιμηθεί! Κανείς να μην κοιμηθεί !
Ακόμη κι εσύ, πριγκίπισσα,
στο κρύο σου δωμάτιο
κοίταξε τ'αστέρια
που τρέμουν από αγάπη και ελπίδα...
Μα το μυστήριο μου είναι κλεισμένο μέσα μου
κανείς δε θα μάθει το όνομά μου!
Όχι, όχι, στο στόμα σου θα το πω,
όταν το φως θα λάμπει!
Και το φιλί μου θα λιώσει τη σιωπή
που σε κάνει δικιά μου.
Κανείς δε θα μάθει το όνομά του...
Κι εμείς θα πρέπει, αλίμονο, να πεθάνουμε, να πεθάνουμε!
Φύγε, ω νύχτα! Δύστε αστέρια!
Δύστε Αστέρια! Την αυγή θα νικήσω!
Θα νικήσω! Θα νικήσω!
Και ξαφνικά η ζωή μας έγινε ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Σήμερα Παρασκευή, 13 του Μάρτη, τα διεγνωσμένα κρούσματα που φέρουν τον ιό, ανέβηκαν στα 190 από τα 117 που ήταν χτες . Η εξάπλωση του ιού αρχίζει και δείχνει τα δόντια της και σε μια βδομάδα, όπως όλα δείχνουν πιθανόν να περάσουμε τα 1000.
Και μαζί με τα κρούσματα θα αυξάνουν και οι θάνατοι.
Οι πολιτικοί μας δεν μπορούν να μας σώσουν από τη βλακεία μας, γι'αυτήν είμαστε υπεύθυνοι εμείς. Και για ΜΙΑ φόρα εκείνοι δείχνουν πρωτοφανή ωριμότητα, σε αντίθεση με πολλούς συμπολίτες μας.
...
Όλα μοιάζουν τόσο ρευστά ξαφνικά. Η άνοιξη με τα σημάδια της εμφανή - παντού ανθισμένα λουλούδια, κελαηδίσματα πουλιών κι ένας ήλιος ώρες ώρες να καίει - δεν μπορεί να μας μεταδώσει την αισιοδοξία του άλλοτε. Όλα μοιάζουν ρευστά. Σαν τώρα να αρχίζουν. Ή σαν τώρα να τελειώνουν.
Για μας τους κάπως πιο μεγάλους, μοιάζει σαν το τέλος μιας μακράς περιόδου αθωότητας.
....
Προσωπικά απ'όταν μπήκε το '20 έχω μία περίεργη αίσθηση. Ίσως να φταίει κι αυτό το κουαρτέτο των πλανητών. Ίσως ή εύθραυστη υγεία μου.
Αλλά ποτέ δεν επιθύμησα την έλευση του καλοκαιριού περισσότερο.
