σα να είχα ένα κακό προαίσθημα σήμερα, ξύπνησα, παρά τα χάπια που παίρνω, στις 6 και 10.
Μετά στη δουλειά τηλ από τη μ.
Κατάλαβα.
Η μαμά της Σ είχε φύγει.
Έτσι ...χωρίς χειρουργείο....στην αναμονή του.
Κι εγώ να πρέπει να συνεχίσω να δουλεύω. Να μιλώ, να χαμογελώ, να απαντώ. Ουδέτερα, αδιάφορα.
Στο δρόμο σκεφτόμουν τη Σ. Τι να πω που να μην είναι τετριμμένο;;;;; τι για παρηγοριά;;;;;
Η ορφάνια από μάνα παρηγοριά δεν έχει.
"Το είχα καταλάβει. Το είχα καταλάβει από χτες που είχε εκείνο το ίδιο ύφος με την Ε την βραδιά πριν φύγει....κι ανησυχούσα.....το είπα στην Κ, αλλά δεν καταλάβαινε.....προσπαθούσε να με παρηγορήσει......αλλά εγώ είχα δει το ύφος. Την αποχαιρετήσαμε με τον μπαμπά και κάτι μέσα μου δεν ησύχαζε.
.....
.....
Τη διαφορά, αυτό που λένε " απώλεια " την κατάλαβα όταν γύρισα εδώ και μπήκα στο σπίτι ....και δεν μπορούσα να πω σε κανέναν "μαμά ήρθα" "εγώ είμαι" "πώς είσαι;" δεν υπήρχε κανείς να μου απαντήσει "
.....
.....
πώς είσαι ;
....
....
πού είσαι ;
(με την Σ ήμασταν σαν αδελφές πολλά χρόνια πριν....και την κενότητα αυτού του σπιτιού τη νιώθω μέσα στο πετσί μου)
ρώτησα επανειλημμένως τη Σ την ώρα του θανάτου της ...μου είπε πως οι γιατροί τους το ανακοινώσανε στις 7 το πρωί, αλλά πιθανόν να είχε φύγει από τις 5.
Αυτό το 6.10 δε φεύγει από το δικό μου μυαλό, που χωρίς λόγο άνοιξα το φως στο υπνοδωμάτιο και κοιτούσα μ'ένα περίεργο αίσθημα το ρολόι.
...
..
...
5 μ.μ....η ώρα της κηδείας της....να είναι καλά εκεί που θα πάει....και να προστατεύει όπως έκανε όλη της τη ζωή, τα παιδιά της.
...
...
...
η απώλεια αυτών των ανθρώπων που μας μεγάλωσαν και που κάτω από τις φτερούγες τους αισθανόμασταν εμείς - αθάνατοι και ανίκητοι κατά κάποιο τρόπο-, δε σηματοδοτεί μονάχα τη δική τους απουσία.
είναι πέρα απ' αυτήν και ένας αποχαιρετισμός στη δική μας νιότη, στη δική μας περίοδο ανεμελιάς, όπου όλα συγχωρούνταν και για όλα υπήρχε και μια δεύτερη ευκαιρία.
Μετά στη δουλειά τηλ από τη μ.
Κατάλαβα.
Η μαμά της Σ είχε φύγει.
Έτσι ...χωρίς χειρουργείο....στην αναμονή του.
Κι εγώ να πρέπει να συνεχίσω να δουλεύω. Να μιλώ, να χαμογελώ, να απαντώ. Ουδέτερα, αδιάφορα.
Στο δρόμο σκεφτόμουν τη Σ. Τι να πω που να μην είναι τετριμμένο;;;;; τι για παρηγοριά;;;;;
Η ορφάνια από μάνα παρηγοριά δεν έχει.
"Το είχα καταλάβει. Το είχα καταλάβει από χτες που είχε εκείνο το ίδιο ύφος με την Ε την βραδιά πριν φύγει....κι ανησυχούσα.....το είπα στην Κ, αλλά δεν καταλάβαινε.....προσπαθούσε να με παρηγορήσει......αλλά εγώ είχα δει το ύφος. Την αποχαιρετήσαμε με τον μπαμπά και κάτι μέσα μου δεν ησύχαζε.
.....
.....
Τη διαφορά, αυτό που λένε " απώλεια " την κατάλαβα όταν γύρισα εδώ και μπήκα στο σπίτι ....και δεν μπορούσα να πω σε κανέναν "μαμά ήρθα" "εγώ είμαι" "πώς είσαι;" δεν υπήρχε κανείς να μου απαντήσει "
.....
.....
πώς είσαι ;
....
....
πού είσαι ;
(με την Σ ήμασταν σαν αδελφές πολλά χρόνια πριν....και την κενότητα αυτού του σπιτιού τη νιώθω μέσα στο πετσί μου)
ρώτησα επανειλημμένως τη Σ την ώρα του θανάτου της ...μου είπε πως οι γιατροί τους το ανακοινώσανε στις 7 το πρωί, αλλά πιθανόν να είχε φύγει από τις 5.
Αυτό το 6.10 δε φεύγει από το δικό μου μυαλό, που χωρίς λόγο άνοιξα το φως στο υπνοδωμάτιο και κοιτούσα μ'ένα περίεργο αίσθημα το ρολόι.
...
..
...
5 μ.μ....η ώρα της κηδείας της....να είναι καλά εκεί που θα πάει....και να προστατεύει όπως έκανε όλη της τη ζωή, τα παιδιά της.
...
...
...
η απώλεια αυτών των ανθρώπων που μας μεγάλωσαν και που κάτω από τις φτερούγες τους αισθανόμασταν εμείς - αθάνατοι και ανίκητοι κατά κάποιο τρόπο-, δε σηματοδοτεί μονάχα τη δική τους απουσία.
είναι πέρα απ' αυτήν και ένας αποχαιρετισμός στη δική μας νιότη, στη δική μας περίοδο ανεμελιάς, όπου όλα συγχωρούνταν και για όλα υπήρχε και μια δεύτερη ευκαιρία.
