ευχές

Να τις περάσετε με κείνους που πιο πολύ αγαπάτε, αυτές τις μέρες.
Να πάρετε και να δώσετε αγάπη. Όλα τα άλλα ελάχιστη αξία έχουν. Φτηνά υποκατάστατα όταν σου λείπουν τα ουσιώδη

Σας φιλώ


και σας ευχαριστώ

ποια ενημέρωση ?

έλεγα σε μια φίλη μου πόσο κακό κάνουν τα ΜΜΕ στην Ελλάδα. το πιστεύω αυτό.
ενώ δεν μπορούν να δώσουν καμία απολύτως λύση, αυξάνουν το αίσθημα της αηδίας, της παραίτησης, της μελαγχολίας.
θα μου πει κάποιος :"δεν πρέπει να ξέρουμε;"
και βέβαια πρέπει. αλλά η σωστή πληροφόρηση είναι πάντα σύντομη και εξαντλείται στην παροχή πληροφοριών.
ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα μόνος του.
ενώ αυτή η κατευθυνόμενη πλύση εγκεφάλου , η ανακύκλωση των ομολογουμένως σοβαρών προβλημάτων, το μόνο που καταφέρνει είναι να αυξάνει την κατάθλιψη και την απελπισία.

πόσο πιο ωφέλιμο θα ήταν να προτείνονταν λύσεις. να προβάλλονταν η τιμιότητα και όχι η διαφθορά. να υπήρχε ένα θετικό παράδειγμα να μιμηθεί ο νέος. τώρα τι ;ποιον να μιμηθεί.
μη μου πείτε ότι δεν υπάρχουν. μην μπαίνετε στο τριπάκι εκείνων που θέλουν να μας κάνουν συνένοχους. δεν είστε , δεν είμαστε. ποτέ δεν κάτσαμε στο τραπέζι εκείνων των "όλοι τα φάγαμε". και το ξέρουν κι "εκείνοι" αυτό καλά.

αλλά είναι η ευκολία των ΜΜΕ να "πουλάνε" με τον πιο απεχθή τρόπο.
σαπουνόπερα έχουμε γίνει. από αυτές που όσα επεισόδια και να δεις η ιστορία μοιάζει να μένει στάσιμη.

θολά βλέμματα

αυτή η μοναχική γωνιά μου, ήταν πάντα ό,τι πιο πολύ μου ανήκε.

ένα ασήμαντο τίποτα είναι η χαρά της μέρας.
αλλά κάποτε είδα ένα ιστιοφόρο να ανοίγει πανιά προς το πέλαγο.
μια ασήμαντη στιγμή.
μια μεγαλειώδης στιγμή


βαδίζω ασταμάτητα και αφήνω τα σημάδια μου στο χιόνι.
κάνει κρύο εδώ. κάνει δάκρυα εδώ. κάνει μοναξιά. κάνει πυκνό σκοτάδι.
κάνει θλίψη εδώ.

θέλω ένα όνειρο σε ένα σπίτι με κήπο. να μοσχοβολά η νεραντζιά την άνοιξη και να'χει αγάπη. θέλω το όνειρο να έχει αγάπη

γράμματα (και αναμνήσεις)

Λίγα δευτερόλεπτα κενά , ο υπολογιστής κολλάει, η οθόνη λευκή.
Την κοιτώ υπομονετικά (θα φτιάξει....το ξέρω). Και λίγο θλιμμένα

Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι το πριν
Πριν μάθουμε. Πριν συνηθίσουμε. Στην ευκολία του γρήγορα και του παντού. Διαδίκτυο....Φλατ ρέιτ.
Ατελείωτα τηλεφωνήματα δίχως έξτρα χρέωση. Και σύνδεση , σύνδεση, σύνδεση.
Ένας πλανήτης ολόκληρος συνδεδεμένος.
Η απόλυτη μοναξιά έχει χαθεί στην εποχή της σχετικότητας. Ποτέ δεν είσαι απόλυτα μόνος σήμερα (μόνο αν το επιλέξεις....αλλά δείξτε μου έναν που να το επιλέγει...)

Θυμάμαι τα γράμματα με τη Β

Με τη Β είχαμε γνωριστεί πολύ πριν τα κινητά και τα ιντερνέτια. Συγκατοικούσαμε σ'ένα υπέροχο σπίτι στη Θεσ/νίκη που σπουδάζαμε κι όταν τελείωσαν οι σπουδές μας κι επιστρέψαμε στις πόλεις μας , για αρκετά χρόνια αλληλογραφούσαμε με γράμματα κανονικά. Από αυτά που διαλέγεις με προσοχή το επιστολόχαρτο, που γράφεις λίγο πιο προσεχτικά γιατί δεν μπορείς να κάνεις delete και που για να τα στείλεις πρέπει να έχεις γραμματόσημο κι ένα ταχυδρομικό κουτί κάπου κοντά σου.
Κι έπειτα περιμένεις.
Τον θόρυβο που θα κάνει ο ταχυδρόμος ή το γραμματοκιβώτιο αν τύχει κι αφήσει τίποτα.
Και χαίρεσαι. Όπως χαίρεσαι και σήμερα, αν τύχει κι έχεις μέιλ...αλλά δεν είναι πια το ίδιο. Θα το'χετε καταλάβει.

Δε μπορείτε να φανταστείτε πόσα τέτοια γράμματα είχαμε ανταλλάξει με τη Β ! Ήταν μια ανάγκη δική της και δική μου. Γράφαμε για την καθημερινότητα, αναλύαμε συναισθήματα, εκφράζαμε ανησυχίες. Ένα είδος ψυχοθεραπείας, από τα πιο ανώδυνα και πιο αποτελεσματικά.

Πόσα γράμματα έχω από κείνα; Από τις υπέροχες κάρτες γενεθλίων , εορτών, κλπ - συχνά μικρά έργα τέχνης- όχι μόνο από τη Β αλλά κι από άλλα σημαντικά άτομα στη ζωή μου ;
Κανένα. Κανένα απολύτως.

Κάποια στιγμή - όταν η χρονική απόσταση μου έδωσε τη δύναμη να απαγκιστρωθώ από το συναίσθημα - τα έκαψα όλα.
Δεν μπορούσα να τα κουβαλώ μαζί μου. Και στο πατρικό μου κάποια στιγμή μετά από χρόνια, κατάλαβα πως δεν ήταν και τόσο ασφαλής η ιδιωτικότητά τους.

Δεν τα αναζητώ .
Όταν φεύγω από κάπου , φεύγω. Και δεν μπορώ να με κουβαλώ ολόκληρη μαζί. Παίρνω πάντα τα πιο σημαντικά κομμάτια του εγώ μου. Αλλά ακέραιη δεν είμαι ποτέ.


Μερικές φορές μόνο θυμάμαι κάτι που άφησα εδώ ή εκεί, μικρά αναμνηστικά, ασήμαντα δωράκια, κάτι που πέταξα μόνο και μόνο επειδή δεν ήξερα "πού"," πώς" ; όλα βάρος, βάρος, βάρος.
Πράγματα που κάποτε σήμαιναν "κάτι"...Και που όταν φεύγεις δεν έχεις την πολυτέλεια να σκεφτείς την αξία τους. Όχι εκείνη που αποτιμάται σε χρήμα. Την άλλη.
Ξέρεις μόνο ότι δεν σου είναι απαραίτητα.


Ίσως η Β να έχει τα δικά μου γράμματα. Ποτέ δεν έφυγε από την πόλη της. Ποτέ από τη ζωή της.

υπάρχει μέλλον ;

Στο ενδιαφέρον βίντεο που παραπέμπει ο Caesar στο τελευταίο του ποστ, κόλλησα σε μερικές φράσεις του Φυσικού Στήβεν Χόκινγκ :

"Κινδυνεύουμε να αυτοκαταστραφούμε από την απληστία και την ηλιθιότητά μας. Δεν μπορούμε να κοιτούμε συνεχώς με εσωστρέφεια τους εαυτούς μας, επάνω σε ένα μικρό και συνεχώς αυξανόμενα μολυσμένο και υπερπληθή πλανήτη. Άμα καταφέρουμε να επιβιώσουμε στα επόμενα μερικά εκατοντάδες χρόνια, τότε θα μπορέσουμε να εξαπλωθούμε στο διάστημα. Έτσι, μια μεμονωμένη καταστροφή, δεν θα αφανίσει ολόκληρο το ανθρώπινο είδος"



Δεν ξέρω αν θα με ενδιέφερε να εξαπλωθούμε στο διάστημα. Μια τέτοια πιθανότητα απέχει πολύ απ'ό,τι σήμερα μπορώ να φανταστώ ως εφικτό και όχι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αλλά με βεβαιότητα η γη μας, το σπίτι μας, έχει αγγίξει το "κόκκινο"...



Νομίζω πως η επόμενη επανάσταση που θα έπρεπε να κάνει η ανθρωπότητα, θα ήταν αυτή για τη σωτηρία της γης

ενόψει εορτών

Η Ελλάδα στον πυρετό των εκλογών, στην υπόλοιπη Ευρώπη άρχισαν οι ετοιμασίες για τα Χριστούγεννα. Eίμαι περίεργη για τα αυριανά αποτελέσματα , όπως και για τα μέτρα που θα ακολουθήσουν.

Επειδή όμως αυτά δεν θα τα αποφύγουμε έτσι κι αλλιώς και η πορεία μας ως χώρα - να τολμήσω να πω και ως λαού ;- είναι προδιεγραμμένα καθοδική, θα προτιμήσω να σας προτρέψω σε διαφορετικές σκέψεις

Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μου την πιο μεγάλη σας επιθυμία σε σχέση με τις επικείμενες γιορτές ; Το πιο ιδιαίτερο δώρο που θα θέλατε να λάβετε ;

Κι ακόμη. Θα μπορούσατε να συμβάλλετε με τον τρόπο σας στην εκπλήρωση - πραγματοποίησή του ;

άσχετον...έχει κανείς μια ιδέα πώς μπορεί να βρει ένα τραγούδι ακούγοντάς το απλά από μια playlist ραδιοφώνου ; όταν είναι στα αγγλικά ή σε γλώσσα που γνωρίζει κανείς είναι σχετικά απλό. αλλά όταν δεν γνωρίζει τη γλώσσα ;

να διώξω τα σύννεφα

αυτές οι φωνές δε χάνονται.είμαστε τυχεροί που μας συντρόφεψαν και μας συντροφεύουν.

θέλετε να ζωγραφίσουμε ;

νιώθω πως μερικές φορές, πάνω που είναι να κλείσω αυτήν τη σελίδα , έρχεται κάποιος με σπρώχνει και μου λέει: hey...γράψε κάτι.είμαστε εδώ.
κάπως έτσι νιώθω.(κι έτσι λειτούργησε αυτήν την συγκεκριμένη γκρίζα ώρα το σχόλιο σου οθπκ).

γιατί είναι αλήθεια πως με κούρασε η melian. ή κάποιες φορές τέλος πάντων με βαραίνει.
έχετε νιώσει ποτέ, να θέλετε να σκίσετε όλες σας τις φωτογραφίες, τα ημερολόγια, τα τετράδια σας;
εγώ το έχω κάνει.
όχι για να απαλλαγώ από ένα παρελθόν. αλλά επειδή έπαψε να υπάρχει μέσα μου.

τέλος πάντων. ίσως ακόμη να μην έφτασε η ώρα της melian και γι'αυτό θέλω να σας προσκαλέσω σε ένα παιχνίδι. θέλω να ζωγραφίσετε κάτι, όπως εσείς το φαντάζεστε, θα ήθελα επίσης πολύ να μοιραστείτε μαζί μου τα αποτελέσματα του σχεδίου σας...εεε και μετά θα σας μαρτυρήσω όσα σας ενδιαφέρουν

Λοιπόν...Ξεκινήστε ζωγραφίζοντας μία έρημο με ορίζοντα.
Την κάνατε ; Ωραία...
Σε κάποιο σημείο της σχεδιάστε στη συνέχεια έναν κύβο. Φανταστείτε τον πώς θα είναι, από τι υλικό κτλ. Φέρτε τον στο νου σας
Μετά ζωγραφίστε μία σκάλα. Όπως τη φαντάζεστε. Όπου τη φαντάζεστε.
Κι ένα άλογο. Ξέρω αυτό είναι δύσκολο. Τουλάχιστον σκιαγραφήστε το. Όμως να μπορείτε να το περιγράψετε. Το χρώμα του, τη ράτσα του, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, ό,τι σας έρχεται στο νου.Πάρτε το χρόνο σας.
Και τέλος....αφού τα φτιάξατε όλα, τη ζωγραφιά την περνά ένας τυφώνας. Τι συμβαίνει με όσα ζωγραφίσατε ; Πού και πώς τα βρίσκετε μετά το πέρασμα του τυφώνα ;
Ζωγραφίστε βελάκια,μα πάνω απ'όλα φανταστείτε τη νέα θέση των πραγμάτων, την κατάστασή τους, τις μεταξύ τους αποστάσεις.
update μια μικρή παράλειψη :πριν τον τυφωνα σχεδιαστε και μερικα λουλουδια. όσα θελετε , όπου θελετε

αν έχετε ξανακάνει κάτι παρόμοιο απλά μην συμμετέχετε, άλλωστε δεν θα έχει καμία αξία για εσάς. αλλά οι υπόλοιποι, απλά υπακούστε στις οδηγίες προσπαθώντας να ζωγραφίσετε όσο γίνεται πιο ενστικτωδώς και δίχως δεύτερες σκέψεις.
κι ακόμη....όπως σωστά μου υπέδειξε κι ο eryx-t, προτείνω να μην διαβάσετε τις απαντήσεις όσων έχουν ήδη σχολιάσει. πρέπει να είστε όσο γίνεται ανεπηρέστοι.

let's party

μια "τρικυμία " ήταν η αφορμή και ξέρετε δα πώς είναι οι συνειρμοί






και μετά πας εκεί




αλλά κατά βάθος ήθελες πάντα να είσαι "τρελοκόριτσο"



τι λέτε ; είστε για ένα 60's party ;

άλλωστε....με φωνάζουνε Τζίνι ;-)



και "στου σπιτιού μου την αυλή, με φλερτάρει ένα παιδί" ;-)



αλλά.... γίνεται πάρτυ χωρίς τον "Αλέξη"... ;






τα δικά σας αγαπημένα ( σε αυτό το στυλ) εκείνης της εποχής ποια είναι ;

οκτώβρης

το φθινόπωρο διώχνει με συνοπτικές διαδικασίες ό,τι απόμεινε από το καλοκαίρι
φοράει πολύχρωμες γαλότσες και ρίχνει τα μήλα από τα δέντρα
....
σήμερα λάμπουμε χρώματα, που μας χάρισε ο ήλιος. χρυσός Οκτώβρης
....
στο ποτάμι τα νερά κυλούν αργά, ενώ οι γλάροι, αχ! οι γλάροι....σουλατσέρνουν παρέα με τις κάργιες.
τις έχετε δει πώς περπατούν;
γέρνουν τη μια το βάρος τους από τη μια και μετά από την άλλη. σα μικρές μαύρες βαρκούλες σε πράσινη θάλασσα.

καλό σας μήνα !

γάτες....! τσ,τσ,τσ

τέτοια μου έκανε και η δικιά μου !

αλλάζει ο καιρός

φυσάει . φυσάει πολύ σήμερα
τα δέντρα λυγίζουν από τις δυνατές ριπές του ανέμου. τα βλέπω που σαλεύουν....δεξιά....αριστερά....σαν άνθρωποι που χορεύουν.....αλλά η μουσική είναι δική τους
τόσο μεθυστικό αυτό το δυνατό θρόισμα.....το σχεδόν εκκωφαντικό
σαν κύμα άγριο που σκάει στην ακτή
θα 'θελα να μην κρύωνα, να άφηνα το παράθυρο ανοιχτό. να με νανούριζε όλη τη νύχτα

σε λίγο τα φύλλα θα πέσουν. τα δέντρα θα μείνουν γυμνά. δε θα μπορούν να θροίζουν.

στο βιβλίο μου η πρωταγωνίστρια σε ανύποπτη στιγμή πέφτει , χτυπά, πεθαίνει. ό,τι όνειρα έκανε, πέθαναν μαζί της.

(για ένα δευτερόλεπτο το βλέμμα έλαμψε στην αναγνώριση, τόσο κράτησε....
τι να σκέφτηκες εκείνη την ώρα ;
κουβαλώ τις τύψεις μου. και τις μικρές ιστορίες που μου χάρισες. αυτές που ο Δ δε θα μάθει )

τι αγαπάω

δεν έχω να γράψω πολλά. τα πιο πολλά έχουν γραφτεί πάνω από μία φορές ή αποτελούν κοινές αγάπες όλων.

τι να γράψω για τη θάλασσα, τον ουρανό, τα βιβλία, τις μελωδίες και τους ανθρώπους που γεμίζουν τη ζωή μας;
είναι τόσο σημαντικά για όλους μας....σαν τον αέρα που αναπνέουμε

θα γράψω για άλλα

για ένα πλεκτό μαύρο φόρεμα ας πούμε, που κάποτε φόρεσα σε μια συναυλία, στέκει διπλωμένο μέσα στη ντουλάπα μου να μου θυμίζει εκείνη τη μέρα

για μέηλ που κατά καιρούς έχω λάβει και αξίζουν περισσότερο κι από βιβλία. τόσο όμορφη γραφή ! κι απευθύνονται σε μένα !

για τα μπλογκ που χρόνια τώρα μου κρατούν συντροφιά και είναι μια διέξοδος από τη λύπη, τη μοναξιά

για το ίντερνετ που ένωσε τον κόσμο κι επέτρεψε την επικοινωνία απ΄όλα τα σημεία της γης

δεν έχω να προσθέσω άλλα που να μην είναι ήδη γνωστά από παλιότερα κέιμενά μου.


ευχαριστώ τη φεγγαρένια γι' αυτή την πρόσκληση και καλώ με τη σειρά μου να πάρουν τη σκυτάλη η Genna, ο Caesar και ο eryx-t (και δε θέλω δικαιολογίες, ότι δήθεν δεν μπορείτε, δε σας πάει κλπ...Άντε και την επόμενη φορά θα σας ξαναβάλω το ερωτηματολόγιο του Proust για να τσεκάρω αν απαντήσετε τα ίδια με το 2007)

κλοπή

τον τελευταίο καιρό στις βόλτες μου ανάμεσα σε νέα μπλογκ, έπεσα δυο φορές μέσα σε δύο μέρες, σε αντιγραφές κειμένων, χωρίς καμία αναφορά στον συγγραφέα του ποστ (γνωστού -άγνωστου ελάχιστη σημασία έχει)
σημασία έχει η κλοπή η ίδια.
το να παρουσιάζεις κάτι ξένο, σαν κάτι δικό σου

το βρίσκω θλιβερό.
και δεν μπορώ να καταλάβω, πού αποσκοπεί κάποιος που κάνει κάτι τέτοιο.
να τον προσέξουν; να γίνει πιο δημοφιλής ;
για πόσο καιρό θα μπορεί να κλέβει τα κείμενα των άλλων, για να δημιουργήσει μια εικόνα που δεν του ανήκει ;

είναι πολλές οι φορές που θεωρούμε πως μας εκφράζει ένα ξένο γραπτό. και το θαυμάζουμε και ζηλεύουμε που κάποιος βρήκε τις σωστές λέξεις για να πει όσα κι εμείς κουβαλάμε στο κεφάλι μας ή στην καρδιά μας. που κάποιος εξέφρασε το προσωπικό μας συναίσθημα τόσο όμορφα.
δεν είναι κακό αυτό. αλλά να το οικειοποιούμαστε σαν κάτι ολότελα δικό μας...


αισθάνθηκα δυσάρεστα

( και κάτι άλλο...απαντήστε μου σας παρακαλώ αν σας έτυχε...τώρα ζητάει ο blogger λεκτική επαλήθευση για να ανεβάσουμε τα δικά μας κείμενα ;)

τι θα γινόταν αν....

ας υποθέσουμε ότι κάπου στον κόσμο υπάρχει ένα γράμμα που ποτέ δεν πήρατε.

δεν είχε διευθύνσεις επάνω

κάπου παράπεσε, κάποιος το βρήκε, το φύλαξε σ'ένα συρτάρι εκτιμώντας την αξία του.

ήταν εκείνο το ΕΝΑ γράμμα . το γεμάτο προοπτικές και υποσχέσεις και η πιο ζηλευτή ερωτική εξομολόγηση

εκείνο το ΕΝΑ γράμμα που αν είχε φτάσει στον προορισμό του....δε θα ήσασταν εδώ, δε θα ήσασταν εσείς, δε θα κάνατε την ίδια δουλειά....δε γνωρίζω αν θα ήσασταν περισσότερο ή λιγότερο ευτυχισμένος
αλλά και τι δε θα δίνατε για να είχατε την ευκαιρία να το πάρετε !
......................................


σκέψεις που γεννήθηκαν από την ανάγνωση του ευχάριστου βιβλίου του David Nicholls, δεν γνωρίζω αν έχει μεταφραστεί ήδη στα ελληνικά

προσωπικά το έχω βιώσει περισσότερες από μία φορές, πως η ζωή μας είναι ένα άθροισμα από συγκυρίες.
και το ότι σήμερα είμαστε εδώ και όχι αλλού οφείλεται συχνά σε ασήμαντα γεγονότα.

επίσκεψη

δυο κατάλευκες γάτες κάθονται με απόλυτη συμμετρία στην μονοκατοικία απέναντι. όπως πλένονται, οι κινήσεις τους μοιάζουν χορογραφημένες


μια μαυροφορούσα τις δείχνει με έκδηλο θαυμασμό.



"κοίτα ...σαν καρτ ποστάλ είναι."




...................


στο δρόμο της λήθης μετρώ δύο ελιές και μία καρυδιά, ενώ διηγούμαι ιστορίες που κάνουν την Μαργαρίτα να με κοιτά αλλόκοτα.

πρέπει να μεγαλώσει με παραμύθια. τελείωσε

....................

ιδρώνω πολύ. δε θυμάμαι άλλο καλοκαίρι τόσο ζεστό. μου λείπουν οι αναμνήσεις που δε μου χάρισε. η ξένοιαστη χάρη του.



.....................

αυτές οι σκονισμένες πόλεις χωρίς ορίζοντα είναι νεκρές. με έναν τρόπο που αδυνατώ να εξηγήσω.

Ξενία

Μου μιλά, αλλά δεν ακούω όλες τις φράσεις της. Το φεγγάρι μισοκρύβεται πίσω από τα σύννεφα ενώ η Άρκτος έχει πάρει θέση από πάνω μας. Αέρινα φορέματα παρελαύνουν και η μικρή χορεύει, χορεύει, στροβιλίζεται στους δικούς της ρυθμούς.



Ένα απαλό αεράκι φέρνει δροσιά αυτήν την καυτή νύχτα. Λίγο αργότερα χοντρές στάλες μας διώχνουν από την φιλόξενη βεράντα.



Κάποιες φορές χρειάζεσαι τη δύναμη μιας καταιγίδας .

ο χρόνος ήταν πάντα το "τώρα"

Τελευταία μου φαίνονται κάποιες μνήμες, πολύ μακριά στο χρόνο
Είναι που διαφοροποιείται η αντίληψη του περάσματός του, όταν αλλάζει κανείς γεωγραφικές συντεταγμένες.
Λες και τα χιλιόμετρα προσθέτουν και μέρες και μήνες και χρόνια


Κάπως έτσι φαντάζει πολύ μακριά στο μυαλό μου ο δρόμος με τις νεραντζιές ή εκείνη η παραλία
Κι ίσως αυτός να είναι ο λόγος που πάντα γύρευα γιατρειά σε ένα ταξίδι, σε μια φυγή.
Δεν ήταν πάντα γιατρειά. Συχνότερα ήταν μια εσώτερη ανάγκη

εδώ που τα φύλλα θροϊζουν

οι ιστορίες των νησιών μου είναι τόσο ξεχασμένες, που χρειάζομαι καινούριες.
φρέσκους ανέμους ανάμεσα σε αυλητρίδες καλαμιές
και μπλε. πολύ μπλε.

οταν μιλάω για Φολεγάνδρους και Αμοργούς μιλάω για τάματα
και προσκυνήματα
δεν είναι ταξίδια

αλλά η ώρα πέρασε . και αύριο πρέπει να γίνω λίγο λιγότερο ανασφαλής.
το φεγγάρι μια τεράστια λάμπα , μου θύμισε τις πρώτες μέρες σ'αυτό το σπίτι με το στρώμα καταγής να χαζεύω τ'άστρα

όλος μου ο κόσμος.

βρέχει

Μ'έναν τρόπο μονότονο. Γκρίζο. Μελαγχολικό.
Θέλω να γράψω. Πολύ. Μα σα να ξέχασα πώς αραδιάζουν τις σκέψεις. Τους φόβους, τις ανησυχίες, τα όνειρα.
Χτες την ώρα που έπεφτα στο κρεβάτι αναλογιζόμουν τι όμορφο που είναι το σπίτι μου. Πρέπει να λέμε ευχαριστώ για κάθε τι ωραίο. Για τις στιγμές της γαλήνης

Κόλλησα στους στίχους του Σεφέρη:

"Σε κοίταζα μ'όλο το φως και το σκοτάδι που έχω"

και σ'αυτή τη μελωδία

είναι δυνατόν ;

ήμασταν μια καλομαθημένη γενιά. και τρέφαμε την αυταπάτη πως η ζωή μας ήταν γεμάτη σταθερές.
μπορούσαμε να ικανοποιούμε όνειρα και αυτά γίνονταν όλο και πιο μεγάλα. μέχρι που χάνανε το νόημά τους.
ναι...αυτήν την μνήμη δεν θέλω να τη χάσω στους καιρούς που θα'ρθουν.
πως ήταν λάθος όνειρα. και πως είχαν τη στυφή γεύση της κενότητας

νομίζω πως τώρα ξέρω. νομίζω

...................
μιλούσε για όνειρα αυτό το ποστ.(έσβησα το μισό)
μέχρι που έμαθα για τρεις συνανθρώπους μας, που από σήμερα κανένα όνειρο δε θα μπορούν να κάνουν.
κρίμα να μην μπορεί να καταλάβει αυτός ο λαός πού πρέπει να στρέψει την οργή του. ποιον να τιμωρήσει.

είναι δυνατόν να είναι τόσο τυφλός ;

επιστροφή

κι όμως μια μέρα έκατσες σ'εκείνο το μπαλκόνι
το γεμάτο άριες
κι έναν υγρό ορίζοντα γεμάτο χρώματα
τη γεύση δε θυμάσαι
μα θα ήταν σίγουρα γεμάτη καλοκαίρι
................
κι όλοι αυτοί οι θάλαμοι του νου, που νόμιζες χαμένους, έχουν κλειδί μια νότα, ένα χρώμα

ένα παράλληλο σύμπαν

Ναι,υπάρχει αυτή η ηλικία,
η ώρα που οι δείκτες μοιάζουν ακίνητοι


Greensleeves.. δεν ξέρω πότε τις άκουσα για πρώτη φορά τις νότες
ανήκουν στην εποχή που χάθηκε

Για να γράψω χρειάζομαι ένα κομμάτι ουρανού μικρό
μια ελιά
και το όνειρο ενός σύμπαντος

Σ'ευχαριστώ για τη συντροφιά της μελωδίας, κορίτσι

ουρανός

Μερικές φορές βλέπεις ουρανό μέσα από έναν φεγγίτη. Αλλά είναι αρκετός για να απλώσεις πάνω του τα όνειρα σου.

Έχει το σωστό βάθος. Τη σωστή απόχρωση.

Κι άλλες απλώνεται εκεί ολόκληρος μπροστά σου. Χωρίς αρχή και τέλος. Αλλά δεν έχεις τίποτα....τίποτα να του αφιερώσεις.

(παρ'όλα αυτά παρατηρείς τις ζωές των άλλων σαν μέσα από μια σχισμή)

ομίχλη

σε λευκόγκριζο τοπίο
μέσα κι έξω

(η εικόνα από το Deviantart)

amelie

Θα το έχετε νιώσει.
Αυτό το μαγικό που μια μελωδία τρυπώνει μέσα σας και σας στοιχειώνει.

και...(μουσική , βάλτε σας παρακαλώ τη μουσική)




βρίσκομαι ξανά στην Αθήνα ένα σαββατιάτικο πρωινό κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Στο Μοναστηρακι συγκεκριμενα, στο σταθμό. και ακολουθώ νοερά αυτό το ανεβοκατέβασμα που κάνουν οι νότες...και όλα ειναι τόσο απερίγραπτα αισιόδοξα , γιατί δεν μπορείς να ακούς αυτές τις νότες και να μην αντιλαμβάνεσαι πως η ζωή είναι ένας υπέροχος χορός, που δεν τελειώνει παρά μονάχα όταν εμείς πάψουμε να χορεύουμε
Κάπως έτσι η Amelie θα ειναι για μενα πάντα Αθήνα. Και Μοναστηράκι. Και άνοιξη.
Κι ένα συναίσθημα απίστευτης ευφορίας.

τίποτα

αφέγγαρη νύχτα
να μην μπορείς να κρατήσεις το δευτερόλεπτο της αγάπης
τίποτα