Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Ξενία

Μου μιλά, αλλά δεν ακούω όλες τις φράσεις της. Το φεγγάρι μισοκρύβεται πίσω από τα σύννεφα ενώ η Άρκτος έχει πάρει θέση από πάνω μας. Αέρινα φορέματα παρελαύνουν και η μικρή χορεύει, χορεύει, στροβιλίζεται στους δικούς της ρυθμούς.



Ένα απαλό αεράκι φέρνει δροσιά αυτήν την καυτή νύχτα. Λίγο αργότερα χοντρές στάλες μας διώχνουν από την φιλόξενη βεράντα.



Κάποιες φορές χρειάζεσαι τη δύναμη μιας καταιγίδας .

4 σχόλια:

Caesar είπε...

...τη δύναμη και την ένταση μιας καταιγίδας...
αλλά και τη γαλήνη που ακολουθεί..

melian είπε...

παντα σοφες οι κουβεντες σου,Ceasar!

(και παντα πολυ παρατηρητικός :) )

ολα θα πανε καλα... είπε...

..."κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα,δεν έχεις κάτι για να μου πεις".Τα λόγια σου για την καταιγίδα,μου έφεραν στο μυαλό τη "Μαρκίζα",τραγουδισμένη τόσο αισθαντικά,από τη Βίκυ Μοσχολιού.Μου αρέσουν οι καταιγίδες.

melian είπε...

είναι ένα ξέσπασμα οι καταιγίδες!

συχνά νιωθει κανεις να εκτονωνεται και η δική του ενταση, μαζι τους