Κυριακή 22 Μαρτίου 2020

Πολεμικό ανακοινωθέν

Στις 6.00 κάθε απόγευμα ακούω το πολεμικό ανακοινωθέν. Πόσοι φύγανε, πόσοι είναι στα χαρακώματα.
Νούμερα. Στην Ιταλία οι άνθρωποι έπαψαν πια να είναι άνθρωποι. Είναι αριθμοί. Έβλεπα την άλλη φορά σε μια gazzetta , ονόματα κι ένα μικρό κείμενο, αλλού με μια φωτογραφία, αλλού χωρίς. Σελίδες ολόκληρες. Μακάβριο θεάμα. Σχεδόν πιο μακάβριο από τα εκατοντάδες, τα χιλιάδες φέρετρα, που θα ταφούν χωρίς τιμές. Ίσως γιατί η εικόνα σου, τ'όνομά σου είναι αυτά που σου δίνανε υπόσταση, ενώ το ξύλινο κουτί.....
...
Βλέπω όλα αυτά τα φέρετρα και θυμάμαι το "Αμαντέους". Τότε που στοιβάζανε ομαδικά τους νεκρούς σ'ένα κάρο και τους πετούσαν σ'έναν μεγάλο λάκκο. Αν το καλοσκεφτείς ποια η διαφορά όταν έχεις 800 νεκρούς τη μέρα ;
Νομίζω πως ζούμε τέτοιες εποχές.
Εποχές που τα Εκατό χρόνια μοναξιάς γίνανε πιο επίκαιρα από ποτέ. Και ο Μαρκές. Κι ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας μαζί με τη ζωή στα χρόνια της χολέρας.

Μόνο τα κοτσύφια μου τραγουδούν ακόμη. Και τα συνεπή μου σπουργίτια.

Και δεν έχουμε καν τενόρους να βγουν στα μπαλκόνια για να τραγουδήσουν το Nessun Dorma



Nessun dorma

Nessun dorma! Nessun dorma!
Tu  pure, oh Principessa
Nella tua fredda stanza
Guardi le stelle che tremano
D'amore e di speranza

Ma il mio mistero e chiuso in me,
il nome mio nessun sapra!
No,no, sulla tua bocca lo diro
guando la luce splendera!
Ed il mio baacio sciogliera il silenzio
che ti fa mia

Il nome suo nessun sapra...
E noi dovrem, ahime, morir, morir!

Dilegua, o notte! Tramontate, stelle!
Tramontate, stelle! All'alba vincero!
Vincero! Vincero!


Κανείς να μην κοιμηθεί

Κανείς να μην κοιμηθεί! Κανείς να μην κοιμηθεί !
Ακόμη κι εσύ, πριγκίπισσα,
στο κρύο σου δωμάτιο
κοίταξε τ'αστέρια
που τρέμουν από αγάπη και ελπίδα...

Μα το μυστήριο μου είναι κλεισμένο μέσα μου
κανείς δε θα μάθει το όνομά μου!
Όχι, όχι, στο στόμα σου θα το πω,
όταν το φως θα λάμπει!
Και το φιλί μου θα λιώσει τη σιωπή
που σε κάνει δικιά μου.

Κανείς δε θα μάθει το όνομά του...
Κι εμείς θα πρέπει, αλίμονο, να πεθάνουμε, να πεθάνουμε!

Φύγε, ω νύχτα! Δύστε αστέρια!
Δύστε Αστέρια! Την αυγή θα νικήσω!
Θα νικήσω! Θα νικήσω!







2 σχόλια:

homo faber είπε...

Παβαρόττι δεν είναι, αλλά είναι συναδέλφισσες του.
Και τραγουδάνε στα μπαλκονια

https://www.alfavita.gr/kosmos/315840_ispanida-soprano-tragoyda-tin-traviata-apo-mpalkoni-kai-i-geitonia-ginetai-opera

https://www.lavanguardia.com/participacion/cartas/20200316/474198929137/soprano-begona-alberdi-canta-opera-confinamiento-coronavirus-covid-19-recital-vecinos-barcelona.html
(δυο βιντεο)

melian είπε...

Το να τραγουδάνε είναι καλό. Φοβάμαι πως σε λίγο θα κραυγάζουμε από τον πολύ εγκλεισμό.