τα συνεπή σπουργίτια μου

- Δεν τον ακούω πια τον κοκκινολαίμη, νομίζω πως έφυγε από τη γειτονιά μου
- Μπα, εκεί θα είναι ακόμη, απλά μπορεί να είναι απασχολημένος με κάτι άλλο. Μπορεί να χτίζει τη φωλιά του.
- Κι αν έφυγε τις μέρες που έριξε τα χιόνια κι έκανε κρύο ; Αν πήγε κάπου πιο ζεστά ;
- Δεν το νομίζω, σε εσάς έχει αρκετά μέρη για να προφυλαχτεί. Αλλά μη νομίζεις ότι τα πουλιά κελαηδάνε συνέχεια. Πρέπει να έχουν κάποιον λόγο.
- Ναι όμως εμένα μου λείπει το κελαηδητό του. Κι άλλωστε η συμφωνία ήταν να μου τραγουδά μέχρι να αρχίσουν το τραγούδι τους τα κοτσύφια. Και τα κοτσύφια αργούν ακόμη.

-  ..........

- Μόνο τα σπουργίτια ακούω τώρα τα πρωινά. Αυτά κάνουν μόνο τσιρπ, τσιρπ, τσιρπ. Αλλά τουλάχιστον δε σταματάνε.
- (μετά από μια στιγμή σιωπής) ....... Ναι.....αυτά είναι πιο συνεπή.
........

........

Τελικά τον κοκκινολαίμη μου τον ξανάκουσα πριν λίγες μέρες και η αλήθεια είναι πως και τα κοτσύφια άρχισαν να ετοιμάζονται για την άνοιξη, αλλά αν ένα επίθετο "έκατσε" στα μυαλό μου είναι αυτό το "συνεπής".
Τα συνεπή μου σπουργίτια, τα "αθόρυβα".