Φθινοπώριασε.
Όχι στα χρώματα, ούτε στον ήλιο, αλλά σ'αυτήν την πρωινή ψύχρα. Την καθόλου επιθυμητή. Θυμίζει τον χειμώνα που έρχεται.
Διάβαζα ένα βιβλίο που βιαζόμουν να το τελειώσω. Βιαζόμουν γιατί ήθελα να γλιτώσω από τη θλίψη που μου μετέδιδαν οι χαρακτήρες του. Φοβισμένοι, απελπισμένοι, θύματα της εποχής, της χώρας, της ιδεολογίας τους.
Ίσως ένα από τα πιο ανθρώπινα συνθήματα θα ήταν "Κάτω οι ιδεολογίες όταν αυτές κοντράρονται με τη ζωή"
Καμιά ιδέα δεν αξίζει όσο μια ζωή. Καμιά σημαία, καμιά θρησκεία. Καμιά.
Imagine. Πόσα χρόνια πριν. Κι ακόμη τα ίδια.
....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου