φθινόπωρο...πάλι

 Φθινοπώριασε.

Όχι στα χρώματα, ούτε στον ήλιο, αλλά σ'αυτήν την πρωινή ψύχρα. Την καθόλου επιθυμητή. Θυμίζει τον χειμώνα που έρχεται.

Διάβαζα ένα βιβλίο που βιαζόμουν να το τελειώσω. Βιαζόμουν γιατί ήθελα να γλιτώσω από τη θλίψη που μου μετέδιδαν οι χαρακτήρες του. Φοβισμένοι, απελπισμένοι, θύματα της εποχής, της χώρας, της ιδεολογίας τους.

Ίσως ένα από τα πιο ανθρώπινα συνθήματα θα ήταν "Κάτω οι ιδεολογίες όταν αυτές κοντράρονται με τη ζωή"

Καμιά ιδέα δεν αξίζει όσο μια ζωή. Καμιά σημαία, καμιά θρησκεία. Καμιά.

Imagine. Πόσα χρόνια πριν. Κι ακόμη τα ίδια.

....

γειτονιά

 Ο γείτονας ακούει τους αγώνες ποδοσφαίρου από ένα τρανζιστοράκι. Και το χειμώνα, στα μεγάλα κρύα κουβαλάει λίγο πετρέλαιο με το μπιτονάκι.

Τα πρωινά συνήθως με ξυπνά με την στεντόρια φωνή του. Πιάνει κουβέντα με όποιον γείτονα περάσει από μπροστά του. Κι άλλοτε απλά μιλάει μοναχός του. Τότε επανάλαμβάνει συνεχώς τα ίδια λόγια. Συνεχώς τα ίδια λόγια.