Καλά Χριστούγεννα

 

 Νιώθω τόσο βαθιά βαθιά δυστυχισμένη και πληγώνω διαρκώς τον άνθρωπο που μου έδωσε τα περισσότερα και στάθηκε δίπλα μου στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου.

Μέσα μου βιώνω το πιο μαύρο.

Το Χόλιγουντ πουλά ωραία παραμύθια, αλλά η πραγματικότητα κόβει σαν το πιο κοφτερό μαχαίρι.

Δεν περιγράφεται. Δε γίνεται ταινία. Όπως δε γίνεται ταινία η πραγματική ζωή.

Του αγίου Σπυρίδωνα

 "Από του αγίου Σπυρίδωνα σπυρί-σπυρί μεγαλώνει η μέρα" έλεγε η γιαγιά. Σήμερα βέβαια ξέρουμε πως αυτό συμβαίνει μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο, αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι η ρήση αυτή μάλλον βγήκε με το Ιουλιανό ημερολόγιο, δεν είχαν και τόσο άδικο στην παρατήρησή τους.

Οι μέρες περνούν, τα χρόνια περνούν, εμείς περνάμε και πλησιάζουμε όλο και περισσότερο το χώμα. Ένας κοκκινολαίμης κάθεται στην ελιά απέναντι, το μόνο δέντρο που πρόσφατα γλίτωσε από τα ηλεκτρικά πριόνια. Ο κοκκινολαίμης, οι γάτες,  οι ελιές, οι λέξεις που λέγονται κι αυτές που δε λέγονται, ο κόμπος στο στομάχι και η ακινησία του μυαλού.

Η γιαγιά, ο μπαμπάς και η μάνα. Το γεφύρι.

Να ζεις με τα πουλιά και τα δέντρα.

 Κουβαλώ τόση αγάπη μέσα μου, που γίνεται ένας τεράστιος θυμός

 Κουβαλώ πέντε χρόνια θλίψης . Το σώμα μου το νιώθω πυροβολημένο. Το μυαλό ντιπ για ντιπ χαμένο.

Χτες ή μάλλον προχτές έπεσα σ'ένα ντοκυμαντέρ που μίλαγε για δέντρα. Για τα φύλλα που κιτρινίζουν, κοκκινίζουν τέτοια εποχή και πέφτουν. Πρώτη φορά άκουσα να μιλούν για δέντρα με τον τρόπο που πάντα τα ένιωθα. Σαν όντα με ψυχή.

Ξέρουν, λέει, πότε θα ρίξουν τα φύλλα τους. Ή μάλλον παίρνουν ένα ρίσκο. Και πάντα ενεργούν με βάση τις προηγούμενες εμπειρίες τους. Πιο νωρίς, θα τα στερήσει πολύ νωρίς από την ευεργετική τους παρουσία, πιο αργά, θα τους παγώσει τα ευαίσθητα στον πάγο κλωναράκια.

Τρεις μέρες που χάσαμε την Σαρλότ.

 Είναι παράξενο να περπατώ σ'αυτήν την πόλη.

Πάντα ξένη.

Όλοι με ξέρουν, αλλά εγώ δεν ξέρω κανέναν.

Η δική μου πόλη είναι αλλού.

Ακόμη και πουθενά. Αλλά αλλού.

φθινόπωρο...πάλι

 Φθινοπώριασε.

Όχι στα χρώματα, ούτε στον ήλιο, αλλά σ'αυτήν την πρωινή ψύχρα. Την καθόλου επιθυμητή. Θυμίζει τον χειμώνα που έρχεται.

Διάβαζα ένα βιβλίο που βιαζόμουν να το τελειώσω. Βιαζόμουν γιατί ήθελα να γλιτώσω από τη θλίψη που μου μετέδιδαν οι χαρακτήρες του. Φοβισμένοι, απελπισμένοι, θύματα της εποχής, της χώρας, της ιδεολογίας τους.

Ίσως ένα από τα πιο ανθρώπινα συνθήματα θα ήταν "Κάτω οι ιδεολογίες όταν αυτές κοντράρονται με τη ζωή"

Καμιά ιδέα δεν αξίζει όσο μια ζωή. Καμιά σημαία, καμιά θρησκεία. Καμιά.

Imagine. Πόσα χρόνια πριν. Κι ακόμη τα ίδια.

....

γειτονιά

 Ο γείτονας ακούει τους αγώνες ποδοσφαίρου από ένα τρανζιστοράκι. Και το χειμώνα, στα μεγάλα κρύα κουβαλάει λίγο πετρέλαιο με το μπιτονάκι.

Τα πρωινά συνήθως με ξυπνά με την στεντόρια φωνή του. Πιάνει κουβέντα με όποιον γείτονα περάσει από μπροστά του. Κι άλλοτε απλά μιλάει μοναχός του. Τότε επανάλαμβάνει συνεχώς τα ίδια λόγια. Συνεχώς τα ίδια λόγια.

 Μπαίνω μέσα στο σπίτι και την συναντώ χαρούμενη και ζωηρή. Και γίνομαι κι εγώ χαρούμενη.

Αυτοί οι άνθρωποι το μόνο που χρειάζονται για να ανθίσουν είναι λίγη αγάπη.

Είναι παράξενο το τι θυμούνται και το τι ξεχνούν

αυτά που ονειρευόμουν

 Ονειρευόμουν

πρωινές βόλτες στην ΄Υδρα που ακόμη κοιμάται

μπάνια σε ζεστή θάλασσα

με βατραχοπέδιλα και χωρίς

υποβρύχιες λήψεις

φωτογραφίες στην Αμοργό

το απέραντο μπλε

το λευκό

το μικρό ξωκλήσι

Ονειρευόμουν ανεμελιά και να γεμίσω από την ομορφιά του τοπίου και να ανασάνω βαθιά τη θάλασσα και να μη σκέφτομαι τίποτα μα τίποτα δυσάρεστο

Αυτό το καλοκαίρι πέρασε.

 Αυτό που πιο πολύ θα μου λείψει όταν πεθάνω θα είναι το καλοκαίρι

 Είναι πολύ δύσκολη η άνοια αγαπημένου προσώπου. Νιώθω σα να έχω γεράσει άπειρα χρόνια.

τόσο απλά

 

Χρόνια ολόκληρα μας ανέλυαν την Ιθάκη του Καβάφη...και δεν είναι ο προορισμός, είναι το ταξίδι...και αναλύσεις επί αναλύσεων...και τελικά η αλήθεια τόσο απλή...ούτε το ταξίδι, ούτε ο προορισμός...η παρέα, πάντα η παρέα

?

 Αν η ζωή σου ήταν βιβλίο, ποιος θα ήταν ο τίτλος του ;

Σήμερα

 Τα φύλλα πέφτουν με χορευτικές κινήσεις τέλη Γενάρη, παλιά νόμιζες πως αυτό γινόταν το φθινόπωρο, όχι όμως σ'αυτή τη γωνιά της γης, όπου τα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους λίγο πριν την αναγέννησή τους.

Περιμένεις.... περιμένεις να δουλέψει ο υπολογιστής, να τρέξει το σύστημα ....και τα φύλλα πέφτουν, στροβιλίζονται.

Λίγο πιο πέρα σμήνη πουλιών πετάγονται από τη μία οροφή στην άλλη και πάλι ξανά πιο πέρα. Ο αέρας σηκώνει τις κουκούλες των παλτών και μεταφέρει τα λόγια των περαστικών στο δρόμο.

Όλα είναι μπλε και φωτεινά.

Αυτά που δεν θυμόμαστε

Ελλείψει κάτι νέου για ανάγνωση, παίρνω από τη βιβλιοθήκη μου ένα παλιό βιβλίο. Θυμάμαι τον τίτλο του, τη συγγραφέα, αλλά τίποτα από το περιεχόμενο. Αμυδρά μόνο την εποχή και τη χώρα που διαδραματίζεται η ιστορία του. Τα περισσότερα από τα βιβλία που με ενθουσίασαν στα νεανικά μου χρόνια, τώρα με απογοητεύουν. Συνήθως είναι η γραφή αυτή που με απογοητεύει. Τα βρίσκω υπερβολικά απλά, όχι αρκετά δουλεμένα. Καμιά φορά και χωρίς τεχνική.

Ξεφυλλίζοντας την πρώτη σελίδα, παρατηρώ στο επάνω μέρος την τιμή, Χειρόγραφα. 5800.

Άρα βιβλίο πριν το ευρώ. Το πότε όμως αγοράστηκε ... άγνωστο.

Κι αυτόματα θυμάμαι τον πατέρα. Είχε αυτή τη σχολαστική συνήθεια - που στα μάτια μου τον έκανε, όσο ζούσε, παράξενο - να σημειώνει σε κάθε πράγμα που αγόραζε την τιμή και την ημερομηνία αγοράς.

 Μου φαινόταν "κάπως" αυτή η συνήθεια του...μια από τις παραξενιές του.

Σήμερα θα μου άρεσε δίπλα στο 5800 να έβλεπα και μια ημερομηνία. Και να συνδέσω το βιβλίο με την εποχή του. Και σε πολλά πράγματα θα ήθελα να έβλεπα ημερομηνίες.

Τελικά δεν ξέρουμε "τι" θέλουμε να θυμόμαστε. 

......

Και κάτι άλλο  βρήκα μέσα στο βιβλίο. Τον πρώτο μου και πολύ αγαπημένο σελιδοδείκτη που αγόρασα.

Αυτή η συνήθεια μου να αφήνω τους σελιδοδείκτες μέσα στα βιβλία και χρήματα μέσα στις τσέπες από τα σακάκια μου, πάντα μου άρεσε.

Μια μέρα που δε θα έχω λεφτά για ψωμί, θα πρέπει απλά να ψάξω όλα μου τα πανωφόρια.

 Είναι παράξενο πόσο αλλάζουνε οι άνθρωποι κι όλος ο κόσμος τους γίνεται ένα πιάτο φαγητό. Ίσως και λίγη ζέστη.