τα άλλα καλοκαίρια

 Την πρώτη χρονιά που συνταξιοδοτήθηκε ο πατέρας ήταν και το τελευταίο μου καλοκαίρι πριν αρχίσω να δουλεύω. Υπήρχε μια ελευθερία τότε εκατέρωθεν. Κι  όταν η μέρα ήταν ζεστή, παίρναμε στα ξαφνικά μια απόφαση και πηγαίναμε στη θάλασσα. Δεν ήταν κοντά η θάλασσα στη μικρή μας πόλη .Ήταν ταξίδι να την βρεις. Μια μικρή εκδρομή.

 Επιλέγαμε για μπάνιο πάντα ένα σημείο λίγο πιο πέρα από το κάμπιγκ, και αφήναμε το αυτοκίνητο κάτω από μια ελιά ενός μικρού ελαιώνα. Μόνοι μας. Στην παραλία, στη θάλασσα. 

Η μαμά καθόταν συνήθως στις πτυσσόμενες καρέκλες που είχαμε μαζί και μπορεί να έπλεκε λίγο ή να κεντούσε, μέχρι να κάνουμε το μπάνιο μας εγώ και ο πατέρας. Εκείνη δε συμπαθούσε πολύ το νερό, απολάμβανε όμως με τον τρόπο της αυτές τις μικρές εκδρομές. Το ελαφρύ αεράκι κάτω από το δέντρο, τα τζιτζίκια και τον αχό των κυμάτων, το καλοκαίρι ήρεμο και ανέφελο.

 Και μετά  φαγητό που το είχαμε ετοιμάσει από το σπίτι. Κεφτεδάκια, κασέρι, ντομάτες, κανένα βραστό αυγό και πάντα στο τέλος φρούτα καλοκαιρινά.

 Σήμερα η περιοχή που πηγαίναμε για μπάνιο, δεν υπάρχει πια. Γέμισε σπίτια, δρόμους, καφετέριες, ταβέρνες, ξαπλώστρες, Ερημιά δε βρίσκεις πουθενά.  Η απλότητα ενός πικνίκ θεωρείται τουλάχιστον γραφική. 

.....

Τα πιο άγονα νησιά γίνανε τρέντυ και για τους ντόπιους είμαστε όλοι τουρίστες - με την κακή έννοια. Με την έννοια που πρωτοάκουσα στη Σαντορίνη μερικές δεκαετίες πριν, όπου κανένας εστιάτορας δεν ενδιαφερόταν αν θα ξαναπεράσεις από το μαγαζί του, γιατί τον ενδιέφερε ο τουρίστας "της μιας βραδιάς."

Νησιά που άλλοτε πήγαινες και τα προσκυνούσες, σήμερα είναι ινσταγκραμικοί προορισμοί.