Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014


Ο πρώτος στίχος

Aλλά γιατί καμιά φορά στεκόμαστε στη μέση ενός αγνώστου δρόμου
ή μπροστά σ’ ένα παλιό σπίτι. Τι μας θυμίζουν; 
Ποιόν αναζητούμε;
Κι άλλοτε κάτω από μια γέφυρα ή πίσω από μια κουρτίνα νιώθεις
να ζείς πιο αληθινά –
Πράγματα που θα εξοφλήσεις κάποτε με τη ψυχή σου.
Ώσπου ένα πρωί ακουγόταν το πρώτο κελάηδημα στον κήπο.
Άνοιξη.
Η μητέρα άλλαζε καπέλο, η νεαρή υπηρέτρια ανέβαινε στη σοφίτα
 κι έκλαιγε κι ο παππούς ξεχνούσε να διαβάσει τη Βίβλο….
Τώρα κάθομαι στην παλιά κουνιστή πολυθρόνα που κάθησαν τρείς
γενιές. 
Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι;
Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου
μέσα σε ένα άλλο όνειρο. Κι η Άννα όταν γελούσε ήταν σα να
Σκόρπιζε γιασεμιά
φωτίζοταν για λίγο η νύχτα.
Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου.
Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ-
αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.

Τάσος Λειβαδίτης

2 σχόλια:

fish eye είπε...

ηθελα μονο να πω ''σε χρειαζομαι'' melian, τον τροπο προσεγγισης θα χαρω να τον βρεις εσυ..

πολλα φιλια κοριτσι ειτε ετσι ειτε αλλιως :)

melian είπε...

αυτο το "σε χρειαζομαι" ειναι αμοιβαιο Φεγγαρενια για ολους εσας τους λιγους , τους πολυ λιγους κι εκλεκτους που υπαρχετε εκει εξω (κι ομως διπλα)

πολλα φιλια κι απο μενα κι ό,τι θελεις, όποτε θελεις, μιλα μου