φυσάει . φυσάει πολύ σήμερα
τα δέντρα λυγίζουν από τις δυνατές ριπές του ανέμου. τα βλέπω που σαλεύουν....δεξιά....αριστερά....σαν άνθρωποι που χορεύουν.....αλλά η μουσική είναι δική τους
τόσο μεθυστικό αυτό το δυνατό θρόισμα.....το σχεδόν εκκωφαντικό
σαν κύμα άγριο που σκάει στην ακτή
θα 'θελα να μην κρύωνα, να άφηνα το παράθυρο ανοιχτό. να με νανούριζε όλη τη νύχτα
σε λίγο τα φύλλα θα πέσουν. τα δέντρα θα μείνουν γυμνά. δε θα μπορούν να θροίζουν.
στο βιβλίο μου η πρωταγωνίστρια σε ανύποπτη στιγμή πέφτει , χτυπά, πεθαίνει. ό,τι όνειρα έκανε, πέθαναν μαζί της.
(για ένα δευτερόλεπτο το βλέμμα έλαμψε στην αναγνώριση, τόσο κράτησε....
τι να σκέφτηκες εκείνη την ώρα ;
κουβαλώ τις τύψεις μου. και τις μικρές ιστορίες που μου χάρισες. αυτές που ο Δ δε θα μάθει )
8 σχόλια:
εκεινη τη στιγμη οπου μεσα στον πανικο και στο ξαφνιασμα εχεις δυο δευτερολεπτα να σκεφτεις, υπαρχουν μονο δυο πραγματα για σενα..
αυτοι που σε εφεραν στον κοσμο, κι αυτοι τους οποιους εφερες στον κοσμο..
αυτο απο το οποιο προηλθες και το αλλο που θα το συνεχισει..
πολυ περιεργο μα εκεινες οι ιστοριες που νομιζες πως ηταν τοσο σημαντικες για σενα.. καπνος..
το εχω ζησει melian μου ;)
δεν ξερω φεγγαρενια.
νομιζω πως ο θανατος ειναι απροσμενο γεγονος
και οτι δεν αφηνει χρονο για φιλοσοφιες και αναμνησεις
αυτα τα κανουμε εν ζωη
άφησε το ανοιχτό, όσο αντέχεις το νανούρισμα δεν θα κρυώνεις...
τι να σκέφτεται κανείς, άραγε ,εκείνη τη στιγμή,
μπορεί να μοιάζει με τους εδώ μικρούς «θανάτους»...
Καλό απόγευμα, κοριτσάκι!
φιλιά!
για ανοιχτά παράθυρα δεν είναι πια κορίτσι
καλό σου βραδυ!
φιλια
αυτα τα σκεφτεσαι στην πιο δυσκολη στιγμη της ζωης σου melian..
φυσικα και εισαι εν ζωη, ακομη κι αν δυο λεπτα μετα ερθει ο θανατος..
εκτος κι αν κατι καταλαβα λαθος..
ειχα επικεντρωθεί στο βιβλίο φεγγαρενια και πιστευω πως καπως ετσι ειναι και στην αληθινη ζωή
η πρωταγωνιστρια χτυπηθηκε απο αυτοκινητο την ωρα που πηγαινε να συναντησει τον αντρα της για να δουν μαζι ενα καινουριο σπίτι. καθως δεν καταλαβε ποσο σοβαρα ειχε χτυπησει , σκεφτηκε μονο πως θα αργουσε στο ραντεβου και ηθελε να σηκωθει
όλοι μας κουβαλάμε και από κάτι - οι τύψεις είναι από τα γνώριμα φορτία στις πλάτες όλων μας.Νομίζω πως αν καθόμασταν να σκεφτούμε σοβαρά όλα αυτά που μπορεί να κουβαλάει ο καθένας,τότε θα σεβόμασταν περισσότερο τον άλλον στη ζωή μας.Ίσως να δείχναμε μεγαλύτερη κατανόηση.
εχεις δικιο οθπκ. απλα μερικες φορες η ζωή με τις υποχρεωσεις και τις δυσκολιες της μας κανει εγωκεντρικους και τυφλους στους απέναντι μας
Δημοσίευση σχολίου