Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

amelie

Θα το έχετε νιώσει.
Αυτό το μαγικό που μια μελωδία τρυπώνει μέσα σας και σας στοιχειώνει.

και...(μουσική , βάλτε σας παρακαλώ τη μουσική)




βρίσκομαι ξανά στην Αθήνα ένα σαββατιάτικο πρωινό κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Στο Μοναστηρακι συγκεκριμενα, στο σταθμό. και ακολουθώ νοερά αυτό το ανεβοκατέβασμα που κάνουν οι νότες...και όλα ειναι τόσο απερίγραπτα αισιόδοξα , γιατί δεν μπορείς να ακούς αυτές τις νότες και να μην αντιλαμβάνεσαι πως η ζωή είναι ένας υπέροχος χορός, που δεν τελειώνει παρά μονάχα όταν εμείς πάψουμε να χορεύουμε
Κάπως έτσι η Amelie θα ειναι για μενα πάντα Αθήνα. Και Μοναστηράκι. Και άνοιξη.
Κι ένα συναίσθημα απίστευτης ευφορίας.

5 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Είμαι μια μοναδικά νοσταλγική μελωδία σε μια ρομαντική κομεντί... Μυρίζει τόση αθωότητα, όση και η βόλτα μας σε μέρη παιδικά, σε μέρη αγαπημένα...

genna είπε...

όμορφα, απ' τις αγαπημένες ταινίες και μουσική,
μ' αρέσει η βόλτα σου Μελισσάκι...

απ' τα ζεστά...

φιλιά!

:)

melian είπε...

@ η ταινία αρχικά με είχε απωθήσει, δείμε.περίμενα να δω κάτι διαφορετικό. αλλά τη μουσική τη λάτρεψα από την αρχή.


@ ας γράψω και κανένα ζεστό,κοριτσι (το 'χω αναγκη με τοσο κρυο) ! το πρωι ο ραδιοφωνικος παραγωγός ονειρευόταν Ελλάδα με τους -7 έξω.
"κουνια που σε κουναγε" μου'ρχοταν να του πω. "πάντα θα ονειρευεστε μια Ελλαδα!"

Ανώνυμος είπε...

...μου'χει λείψει η εικόνα των όμορφων σημείων της Αθήνας. Τώρα πια την βλέπω αλλιώς όταν την επισκέπτομαι.
Όσο για την μελωδία. Απίστευτα ταξίδια με τον νού.
Να είσαι καλά.

melian είπε...

Κι εσύ να είσαι καλά ανώνυμε/η.

Η Αθήνα είναι πιο πολυ μια "ιδέα" που πρέπει να κουβαλάς μια ορισμένη ιδιοσυγκρασία για να την συνδέσεις με αυτό που είσαι.
Οι μελωδίες βοηθούν.