πολύ

Μη με ρωτήσετε ποιο είναι το ρήμα με το πολύ. Δεν είναι ένα . Είναι πολλά. Είναι το σ'αγαπάω πολύ. Το σε θέλω πολύ. Το μου λείπεις πολύ. Το σε φιλώ πολύ.
Είναι το σε λαχταρώ. Πολύ.
Έτσι ξεκίνησε να υπάρχει συνειδητά το επίρρημα. Μ'ένα
σ'αγαπώ πολύ
που δεν έπρεπε να ακουστεί. Σσσσσσσ.......

Εδώ και μέρες είναι και το πονάω. Πολύ.
Σε μια χώρα που υποτίθεται πως όλα δουλεύουν ρολόι.
Υπάρχουν πολλοί μύθοι τελικά.
Και λυπάσαι πολύ. Όταν το παραμύθι που σε μεγάλωσε γίνεται ένα ψέμα...λυπάσαι πολύ.
Και μαθαίνεις να πορεύεσαι ξανά και ξανά. Με ό,τι έχεις. Μα κυρίως με ό,τι δεν έχεις.

Θυμάμαι αυτές τις μέρες μονίμως εκείνο το κείμενο γνωστής Ελληνίδας συγγραφέας, μου διαφεύγει το όνομα, που έζησε τα παιδικά της χρόνια στην Κατοχή. Έβαζε λέει τα ρήματα να κάνουν αγώνες δρόμου μεταξύ τους. Πρώτο με διαφορά έβγαινε πάντα το πεινάω.
Μπορούσε να γράψει σελίδες ολόκληρες πεινάω, πεινάω, πεινάω....
Κι εγώ ψιθυρίζω συνεχώς εκείνο το άλλο το ρήμα και ντρέπομαι και φοβάμαι και...
Εμμονές.
Όταν η ζωή μας χάνει τις ισορροπίες της, γεμίζουμε εμμονές.

Τα Σύννεφα εδώ και καιρό έπρεπε να κλείσουν.
Μα θέλω να γράφω. Να ψιθυρίζω τις νύχτες. Σε σας ή σε κείνον.Θέλω...


Σε θέλω πολύ....Υπάρχει πιο εύηχο άκουσμα ; Πιο λαχταριστό ;

Σε θέλω . Πολύ. Το ρήμα με το πολύ.