Καλά Χριστούγεννα

 

 Νιώθω τόσο βαθιά βαθιά δυστυχισμένη και πληγώνω διαρκώς τον άνθρωπο που μου έδωσε τα περισσότερα και στάθηκε δίπλα μου στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου.

Μέσα μου βιώνω το πιο μαύρο.

Το Χόλιγουντ πουλά ωραία παραμύθια, αλλά η πραγματικότητα κόβει σαν το πιο κοφτερό μαχαίρι.

Δεν περιγράφεται. Δε γίνεται ταινία. Όπως δε γίνεται ταινία η πραγματική ζωή.

Του αγίου Σπυρίδωνα

 "Από του αγίου Σπυρίδωνα σπυρί-σπυρί μεγαλώνει η μέρα" έλεγε η γιαγιά. Σήμερα βέβαια ξέρουμε πως αυτό συμβαίνει μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο, αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι η ρήση αυτή μάλλον βγήκε με το Ιουλιανό ημερολόγιο, δεν είχαν και τόσο άδικο στην παρατήρησή τους.

Οι μέρες περνούν, τα χρόνια περνούν, εμείς περνάμε και πλησιάζουμε όλο και περισσότερο το χώμα. Ένας κοκκινολαίμης κάθεται στην ελιά απέναντι, το μόνο δέντρο που πρόσφατα γλίτωσε από τα ηλεκτρικά πριόνια. Ο κοκκινολαίμης, οι γάτες,  οι ελιές, οι λέξεις που λέγονται κι αυτές που δε λέγονται, ο κόμπος στο στομάχι και η ακινησία του μυαλού.

Η γιαγιά, ο μπαμπάς και η μάνα. Το γεφύρι.

Να ζεις με τα πουλιά και τα δέντρα.

 Κουβαλώ τόση αγάπη μέσα μου, που γίνεται ένας τεράστιος θυμός

 Κουβαλώ πέντε χρόνια θλίψης . Το σώμα μου το νιώθω πυροβολημένο. Το μυαλό ντιπ για ντιπ χαμένο.

Χτες ή μάλλον προχτές έπεσα σ'ένα ντοκυμαντέρ που μίλαγε για δέντρα. Για τα φύλλα που κιτρινίζουν, κοκκινίζουν τέτοια εποχή και πέφτουν. Πρώτη φορά άκουσα να μιλούν για δέντρα με τον τρόπο που πάντα τα ένιωθα. Σαν όντα με ψυχή.

Ξέρουν, λέει, πότε θα ρίξουν τα φύλλα τους. Ή μάλλον παίρνουν ένα ρίσκο. Και πάντα ενεργούν με βάση τις προηγούμενες εμπειρίες τους. Πιο νωρίς, θα τα στερήσει πολύ νωρίς από την ευεργετική τους παρουσία, πιο αργά, θα τους παγώσει τα ευαίσθητα στον πάγο κλωναράκια.

Τρεις μέρες που χάσαμε την Σαρλότ.

 Είναι παράξενο να περπατώ σ'αυτήν την πόλη.

Πάντα ξένη.

Όλοι με ξέρουν, αλλά εγώ δεν ξέρω κανέναν.

Η δική μου πόλη είναι αλλού.

Ακόμη και πουθενά. Αλλά αλλού.

φθινόπωρο...πάλι

 Φθινοπώριασε.

Όχι στα χρώματα, ούτε στον ήλιο, αλλά σ'αυτήν την πρωινή ψύχρα. Την καθόλου επιθυμητή. Θυμίζει τον χειμώνα που έρχεται.

Διάβαζα ένα βιβλίο που βιαζόμουν να το τελειώσω. Βιαζόμουν γιατί ήθελα να γλιτώσω από τη θλίψη που μου μετέδιδαν οι χαρακτήρες του. Φοβισμένοι, απελπισμένοι, θύματα της εποχής, της χώρας, της ιδεολογίας τους.

Ίσως ένα από τα πιο ανθρώπινα συνθήματα θα ήταν "Κάτω οι ιδεολογίες όταν αυτές κοντράρονται με τη ζωή"

Καμιά ιδέα δεν αξίζει όσο μια ζωή. Καμιά σημαία, καμιά θρησκεία. Καμιά.

Imagine. Πόσα χρόνια πριν. Κι ακόμη τα ίδια.

....