Καλά Χριστούγεννα

 

 Νιώθω τόσο βαθιά βαθιά δυστυχισμένη και πληγώνω διαρκώς τον άνθρωπο που μου έδωσε τα περισσότερα και στάθηκε δίπλα μου στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου.

Μέσα μου βιώνω το πιο μαύρο.

Το Χόλιγουντ πουλά ωραία παραμύθια, αλλά η πραγματικότητα κόβει σαν το πιο κοφτερό μαχαίρι.

Δεν περιγράφεται. Δε γίνεται ταινία. Όπως δε γίνεται ταινία η πραγματική ζωή.

Του αγίου Σπυρίδωνα

 "Από του αγίου Σπυρίδωνα σπυρί-σπυρί μεγαλώνει η μέρα" έλεγε η γιαγιά. Σήμερα βέβαια ξέρουμε πως αυτό συμβαίνει μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο, αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι η ρήση αυτή μάλλον βγήκε με το Ιουλιανό ημερολόγιο, δεν είχαν και τόσο άδικο στην παρατήρησή τους.

Οι μέρες περνούν, τα χρόνια περνούν, εμείς περνάμε και πλησιάζουμε όλο και περισσότερο το χώμα. Ένας κοκκινολαίμης κάθεται στην ελιά απέναντι, το μόνο δέντρο που πρόσφατα γλίτωσε από τα ηλεκτρικά πριόνια. Ο κοκκινολαίμης, οι γάτες,  οι ελιές, οι λέξεις που λέγονται κι αυτές που δε λέγονται, ο κόμπος στο στομάχι και η ακινησία του μυαλού.

Η γιαγιά, ο μπαμπάς και η μάνα. Το γεφύρι.

Να ζεις με τα πουλιά και τα δέντρα.

 Κουβαλώ τόση αγάπη μέσα μου, που γίνεται ένας τεράστιος θυμός