Ξυπνώ και πριν ακόμη δω τα χρώματα της μέρας, νιώθω επάνω μου το βάρος. Θυμάμαι το τελευταίο μου σπίτι, τη δυσαρέκεια στο χώρο της δουλειάς, το κρύο- διαρκής απειλή-, τις μη επιλογές σε ένα εχθρικό σύστημα χωρίς κανόνες.
Ήταν πεταμένες σε μια σακούλα στο γρασίδι. Καφέ, με τακούνι, γυναικείες. Κάποτε τις φόρεσε μια γυναίκα. Για τους δικούς της λόγους.
Δεν είχε κάδο εκεί κοντά.