Κιτς και Χριστούγεννα

Μπροστά μου ήταν οι γυάλινες χιονόμπαλες. Αναποδογύρισα μία για να δω το χιόνι να πέφτει. 

Θεωρώ πως όσο κιτς και να είναι, κάνουν κάθε σπίτι, πιο σπίτι.

Στη δική μου, ποντικοί επιβαίνουν ένα παλιό καράβι. Όταν την αναποδογυρίζεις δεν πέφτει χιόνι, αλλά χρυσόσκονη. Είναι φωτιζόμενη και μπορείς να την κουρδίσεις  και τότε το σκηνικό μέσα περιστρέφεται και παίξει μία μελωδία. Αλλά αυτό το τελευταίο δεν λειτουργεί τα τελευταία χρόνια.

Στο Hugo ο Ben Kingsley επιδιορθώνει ακριβώς τέτοια παιχνίδια. Πρέπει να βρω έναν Ben Kingsley.

Autumn blues

 Ξυπνώ και πριν ακόμη δω τα χρώματα της μέρας, νιώθω επάνω μου το βάρος. Θυμάμαι το τελευταίο μου σπίτι, τη δυσαρέκεια στο χώρο της δουλειάς, το κρύο- διαρκής απειλή-, τις μη επιλογές σε ένα εχθρικό σύστημα χωρίς κανόνες.

Μπότες

 Ήταν πεταμένες σε μια σακούλα στο γρασίδι. Καφέ, με τακούνι, γυναικείες. Κάποτε τις φόρεσε μια γυναίκα. Για τους δικούς της λόγους.

Δεν είχε κάδο εκεί κοντά.

what are the choices

 ...are there any?

το μαυράκι γύρισε στον τόπο του εγκλήματος, αλλά είχε επιλογή;

εμείς έχουμε επιλογές;

πόσο μακριά μπορούμε να πάμε από το σκοινί που μας κρατά δεμένους ;

...

πόσες φορές δεν ξεγελιόμαστε νομίζοντας πως μας καταλαβαίνουν

ο Γιούκι το λέει σωστά. γράφω μουσική, για να κλείσω εκεί μέσα τις σκέψεις που δε λέγονται

 Έχω την αίσθηση, πως όταν (και αν) μπουν όλα τα πράγματά μου σ'ένα σπίτι και πάλι δικό μου, κι ελπίζω πια να είναι το τελευταίο στη ζωή μου, θα είναι....σαν Χριστούγεννα!