χειμώνιασε

Ξαναδιαβάζοντας το δικό μου lalaland, από τα πιο αυτοβιογραφικά μου κείμενα, ίσως και από τα πιο "κείμενα" των τελευταίων χρόνων, θυμάμαι ξανά εκείνο το υπέροχο διαμερισματάκι στο S, που όλα τα είχε σχεδόν όπως τα είχα ονειρευτεί.... τα πολλά παράθυρα και τον σωστό προσανατολισμό και τις σωστές κρυφές γωνίες και το όμορφο μπαλκονάκι και τη σοφίτα .... μια σοφίτα γεμάτη αστέρια, γεμάτη χιόνια το χειμώνα, ονειρεμένη, με πολλά παράθυρα, να μπαίνει το φως από παντού όπως πάντα λάτρευα.... αλλά δεν μπόρεσα να τη χαρώ όπως θα ήθελα

ήταν μια πολύ μεταβατική περίοδος, μ'ένα μέλλον ασχημάτιστο, περίμενα πολλά πράγματα να εξελιχθούν διαφορετικά...
πράγματα που όλα εξελίχθησαν κόντρα στις προσδοκίες μου

εκτός από εκείνο το όμορφο διαμερισματάκι , το μισά μισά διαμορφωμένο με το γούστο μου....θυμάμαι που περίμενα ένα μήνα ίσως και παραπάνω για την κουρτίνα του σαλονιού του, ενώ στην κρεβατοκάμαρα είχα βάλει ένα πρόχειρο παραπέτασμα, δεν ήξερα ακόμη τι ήταν μόνιμο και τι προσωρινό
κάποια έπιπλα έπρεπε να αγοραστούν γρήγορα και το ΙΚΕΑ ήταν η μόνη λύση, και μερικές φορές τα πράγματα γίνονται δύσκολα κι εύκολα ταυτόχρονα αρκεί να προσαρμοστείς στις νέες συνθήκες, όχι από επιλογή, αλλά ακριβώς επειδή δεν έχεις επιλογή

και το προσωρινό γίνεται μόνιμο και το πιο μόνιμο απ'όλα ήταν η μείωση του μισθού μου ..

και τι παράξενο; .....μου φαίνονταν τόσο απίστευτες οι εξελίξεις που ακολούθησαν, που αν κάποιος τις προφήτευε λίγο καιρό νωρίτερα, θα τον θεωρούσα τρελό, θα του έλεγα "δεν ξέρεις τι λες" "ούτε στην πιο τρελή σου φαντασία"
όπως και οι επόμενες δυσάρεστες εξελίξεις, στην Αθήνα πια, που και πάλι μου φαίνονταν τόσο τρελές ως σενάρια που πιο εύκολα θα πίστευα σ'έναν επικείμενο Γ΄παγκόσμιο.

εδώ και καιρό πιστεύω σχεδόν στα πάντα

Περίμενα πολλά.....τότε.....αρκέστηκα στο ελάχιστο που μπορούσα να έχω....

 κι όμως αν με ρωτούσε κανείς σήμερα θα έλεγα πως ήταν μια "χρυσή περίοδος " γιατί παρά τις αντιξοότητες, παρά τις απανωτές απογοητεύσεις , παρά τους τεράστιους ολόγκριζους χειμώνες, μπορώ ακόμη να διακρίνω το χρώμα το εορταστικό που έκρυβαν, την ατέλειωτη αθωότητα και ανεμελιά που κουβαλούσα...
και κυρίως τα όνειρα για μια ζωή ....από αυτές που αξίζει να ζει κανείς
Θυμάμαι με μια γλυκιά νοσταλγία τις μοναχικές μου βόλτες στο Λ. τον πολύ λεπτό βιολιστή στην B. S. , τα χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά, την σχεδόν πάντα χαρούμενη ατμόσφαιρα που διαισθανόσουν παντού όσο μαύρες κι αν ήταν οι δικές σου σκέψεις.
Θυμάμαι τις διαρκείς γιορτές και τον δικό μου κόσμο της αθωότητας