"το ρήμα με το πολύ κρυβόταν κάτω από τα σκεπάσματα ενός ψυχρού Απρίλη."
γι'αυτό ήθελα να γράψω...αλλά δεν μπορώ...

γράφω για να θυμάμαι.
κάπου διάβασα πως τα πραγματικά σημαντικά γεγονότα στη ζωή μας , γράφονται τόσο ανεξίτηλα στη μνήμη μας που δε χρειάζονται εξωτερικές βοήθειες.
αλλά δεν ισχύει
ο χρόνος τα σβήνει όλα.
όλα.
αυτό που μένει είναι θολές σκηνές
η υποψία κάποιων αισθημάτων.
η βεβαιότητά τους.
η μελαγχολία που αφήνει η απουσία τους
στο τέλος, ένα αίσθημα αδιαφορίας.
ένα κενό.το τίποτα