Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

να ζω

λυσσομανά έξω με μια πρωτόγνωρη σφοδρότητα. ώρες ώρες νιώθω το σπίτι να τρέμει από τα θεμέλια. κι όμως...ποτέ δε φυσάει εδώ όπως στην Αθήνα.
...............
θα ήθελα πολύ να διαβάσω. αλλά μου λείπει εκείνη η ηρεμία που σε βοηθά να γυρίζεις τις σελίδες ανέμελα. θα κολλούσα στην ίδια παράγραφο το ξέρω. θα την διάβαζα είκοσι φορές.το ξέρω. και πάλι δε θα ήξερα τι γράφει
σ'αυτές τις περιπτώσεις βοηθάει πολύ περισσότερο τούτο εδώ. το γράψιμο.
με το γράψιμο προχωρούν οι σκέψεις.
μπορεί να πηγαίνουν προς τα μπρος, μπορεί προς τα πίσω. δεξιά ή αριστερά. αλλά στάσιμες δε μένουν.

σκεφτόμουν πριν λίγο πως υπάρχουν δυο τρόποι να βλέπεις τα πράγματα. ο ένας είναι να τα βλέπεις από μέσα προς τα έξω , όπως ακριβώς αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και ό,τι μας περιβάλλει. προσλαμβάνουμε με τη βοήθεια των οπτικών μας νεύρων τις εξωτερικές εικόνες και τις ερμηνεύουμε (υποκειμενικά φυσικά ).
και ο άλλος είναι ακριβώς το αντίθετο. από έξω προς τα μέσα. ξερω πως δε γίνομαι σαφής. πως δε βγάζει και πολύ νόημα αυτό που γράφω. πάντως εννοώ αυτή την αναγνώριση που νιώθουμε όταν βλέπουμε κάτι που πάντα υπήρχε μέσα μας. το εξωτερικό ερέθισμα βοηθά απλά σε μια συνειδητοποίση και όχι σε μια εκ νέου γνωριμία.

τέλος πάντων αυτή τη δεύτερη ματιά την ένιωσα όλο κι όλο 2-3 φορές στη ζωή μου. αρκετές όμως για να γνωρίσω τα σπουδαιότερα και πιο πολύτιμα τμήματα του προσωπικού μου κόσμου και οφείλω να ομολογήσω πως 20 χρόνια και ....μετά, δεν έχω συνέλθει ακόμη από την πρώτη εντύπωση.

.............


χτες διάβασα έναν ωραιότατο χαρακτηρισμό για έναν από τους αγαπημένους μου ποιητές , το Σεφέρη. είχε λέει ογκολιθική αυτοπεποίθηση. κατ' αρχήν για να προβείς σε έναν τέτοιον χαρακτηρισμό, πρέπει να είσαι ήδη ποιητής.
ογκολιθική!!!
αλλά τον ζηλεύω.

θα ήθελα κι εγώ να είχα ογκολιθική αυτοπεποίθηση.

............

πάντως οι εμπνευστές των λογότυπων της google δίνουν ρέστα. θεωρώ το σημερινό τους που είναι αφιερωμένο στη γέννηση του Ιουλιου Βερν (8 Φεβ 1828) ένα από τα πιο πετυχημένα, αν όχι το πιο ωραίο τους.
δεν το κρατάνε για κανένα χρόνο ; τι μας εμποδίζει να ονομάσουμε τη χρονιά μας "έτος Βερν" ;

...........

χτες ήταν ημέρα φόβου (αυτή η αφιέρωση των ημερών σε "κάτι", θεωρείται από τη γράφουσα εκνευριστική και κακόγουστη ) και τέλος πάντων γράφανε όλοι για τους φόβους τους . όμορφα κείμενα. το καθένα με την ιδιαιτερότητα του, από τα 5-6 που διάβασα.
περισσότερα με το ίδιο θέμα δεν καταφέρνω να διαβάσω ποτέ. εκτός κι αν είναι να δώσω εξετάσεις για να περάσω στο Πανεπιστήμιο.

για μένα ο φόβος έχει πάντα να κάνει με απώλεια. ό,τι και να είναι αυτό που μπορεί να χάσεις. άνθρωπος, υγεία, δουλειά....
το άγνωστο δε με τρόμαξε ποτέ. ούτε ο κίνδυνος (άλλωστε αυτόν όταν τον ζεις βρίσκεσαι σε μια πάλη που δε σου επιτρέπει άλλα συναισθήματα).
μόνο η απώλεια. αυτή ναι. με τρομάζει
στις πιο μαύρες μου στιγμές ένιωθα πως δεν είχα τίποτα να χάσω. ήταν οι στιγμές που είχα νικήσει το φόβο. αλλά δεν είχε μόνο ο φόβος νικηθεί.

προτιμώ να φοβάμαι και να ζω. ναι αυτό προτιμώ. να ζω κι ας φοβάμαι.

8 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πάντως εγώ λατρεύω το διάβασμα όταν έξω λυσσομανά ή έχει καταιγίδες. Μου κάνει άλλη αίσθηση.

genna είπε...

τι καλά που φυσούσε και δεν μπορούσες να διαβάσεις, αλλά να γράψεις, πόσο σε ζήλεψα, καταλαβαίνεις, μου είναι τόσο δύσκολο τελευταία να συντάξω και μια πρόταση, ίσως ο φόβος μην εκτεθώ...

μ' άρεσε, πολύύ!!!!!!!!!

καλημέρα κοριτσάκι! :) :)

έχεις!!!!! ογκολιθική υπομονή... :) :)

melian είπε...

@ δείμε
είναι όντως άλλη αίσθηση !

melian είπε...

@ genna
αυτό με την ογκολιθική υπομονή, καλυτερα να το κοιτάξω ;)
χάθηκε να έχω ογκολιθική αυτοπεποίθηση! τι παραπάνω είχε δλδ ο Σεφέρης (άσε που ήταν κι άσχημος!):)

το γράψιμο έχει πάντα αυτόν τον κίνδυνο, κορίτσι. αυτόν της έκθεσης.
από την άλλη για σκέψου τι δε θα είχε φτάσει ποτέ στα χέρια μας αν όσοι μας αρέσει να διαβάζουμε φοβούνταν να εκτεθούν ; (και για αλλη μια φορα η διευκρινιση , οτι δεν έγινε ποτέ καμία σύγκριση με τούτο το ταπεινό ημερολόγιο)
αλλά ο Ελύτης θα μπορούσε ανετότατα να χαρακτηριστει σάτυρος ας πούμε. ευτυχώς που τόλμησε να εκφραστεί όπως ένιωθε
(αν και έχω τις επιφυλάξεις μου πάνω σε αυτό):)

Καλή σου μέρα!!!

φιλιά

Rynocerose είπε...

Μου θύμισες παιδικά χρόνια που είχαν ονομαστεί κατά συρροή "έτη Βερν", όταν βίωνα (μάλλον με μια αφελή ονειροπόληση) τα ταξίδια στο κέντρο της γης ή στην μυστηριώδη νήσο... Πολύ ευχαρίστως θα έκανα ένα flashback σε βιβλία του Βερν, ιδίως αν λυσσομανά έξω!

Όποιος δεν φοβάται την απώλεια έχει ξεχάσει να ζει.

melian είπε...

my dear Rynocerose, wellcome here!
:)

με την τελευταία σου πρόταση συμφωνώ, α-π-ό-λ-υ-τ-α!

Πολύ ευχαρίστως θα έκανα ένα flashback σε βιβλία του Βερν, ιδίως αν λυσσομανά έξω!

κι εγώ αυτό σκεφτόμουν, ξέρεις χτες που είδα το φανταστικό αυτό λογότυπο.δε θυμάμαι ποια έργα του διάβασα ως βιβλία, αλλά θυμάμαι που κάποτε είχα βρει κάτι βιβλιόδετα κλασικά εικονογραφημένα . εκεί να δεις απόλαυση!

Caesar είπε...

Το σπίτι των ανέμων!
Ο άνεμος κάνει αισθητή την παρουσία του...
Συμφωνώ, με το γράψιμο προχωρούν οι σκέψεις, αλλά και ταξιδεύουν!
Κι έτσι τις μοιραζόμαστε! Όπως & τα ταξίδια του Ι.Βέρν. Όπως και τα λόγια οι στίχοι, του Σεφέρη. Όπως όλα εκείνα που μας αρέσουν...

melian είπε...

Όπως ταξιδεύουν και οι δικές σου σκέψεις, Caesar, και φτάνουν και με χαϊδεύουν και μου φέρνουν το χαμόγελο!

Καλή σου μέρα!