γράμματα (και αναμνήσεις)

Λίγα δευτερόλεπτα κενά , ο υπολογιστής κολλάει, η οθόνη λευκή.
Την κοιτώ υπομονετικά (θα φτιάξει....το ξέρω). Και λίγο θλιμμένα

Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι το πριν
Πριν μάθουμε. Πριν συνηθίσουμε. Στην ευκολία του γρήγορα και του παντού. Διαδίκτυο....Φλατ ρέιτ.
Ατελείωτα τηλεφωνήματα δίχως έξτρα χρέωση. Και σύνδεση , σύνδεση, σύνδεση.
Ένας πλανήτης ολόκληρος συνδεδεμένος.
Η απόλυτη μοναξιά έχει χαθεί στην εποχή της σχετικότητας. Ποτέ δεν είσαι απόλυτα μόνος σήμερα (μόνο αν το επιλέξεις....αλλά δείξτε μου έναν που να το επιλέγει...)

Θυμάμαι τα γράμματα με τη Β

Με τη Β είχαμε γνωριστεί πολύ πριν τα κινητά και τα ιντερνέτια. Συγκατοικούσαμε σ'ένα υπέροχο σπίτι στη Θεσ/νίκη που σπουδάζαμε κι όταν τελείωσαν οι σπουδές μας κι επιστρέψαμε στις πόλεις μας , για αρκετά χρόνια αλληλογραφούσαμε με γράμματα κανονικά. Από αυτά που διαλέγεις με προσοχή το επιστολόχαρτο, που γράφεις λίγο πιο προσεχτικά γιατί δεν μπορείς να κάνεις delete και που για να τα στείλεις πρέπει να έχεις γραμματόσημο κι ένα ταχυδρομικό κουτί κάπου κοντά σου.
Κι έπειτα περιμένεις.
Τον θόρυβο που θα κάνει ο ταχυδρόμος ή το γραμματοκιβώτιο αν τύχει κι αφήσει τίποτα.
Και χαίρεσαι. Όπως χαίρεσαι και σήμερα, αν τύχει κι έχεις μέιλ...αλλά δεν είναι πια το ίδιο. Θα το'χετε καταλάβει.

Δε μπορείτε να φανταστείτε πόσα τέτοια γράμματα είχαμε ανταλλάξει με τη Β ! Ήταν μια ανάγκη δική της και δική μου. Γράφαμε για την καθημερινότητα, αναλύαμε συναισθήματα, εκφράζαμε ανησυχίες. Ένα είδος ψυχοθεραπείας, από τα πιο ανώδυνα και πιο αποτελεσματικά.

Πόσα γράμματα έχω από κείνα; Από τις υπέροχες κάρτες γενεθλίων , εορτών, κλπ - συχνά μικρά έργα τέχνης- όχι μόνο από τη Β αλλά κι από άλλα σημαντικά άτομα στη ζωή μου ;
Κανένα. Κανένα απολύτως.

Κάποια στιγμή - όταν η χρονική απόσταση μου έδωσε τη δύναμη να απαγκιστρωθώ από το συναίσθημα - τα έκαψα όλα.
Δεν μπορούσα να τα κουβαλώ μαζί μου. Και στο πατρικό μου κάποια στιγμή μετά από χρόνια, κατάλαβα πως δεν ήταν και τόσο ασφαλής η ιδιωτικότητά τους.

Δεν τα αναζητώ .
Όταν φεύγω από κάπου , φεύγω. Και δεν μπορώ να με κουβαλώ ολόκληρη μαζί. Παίρνω πάντα τα πιο σημαντικά κομμάτια του εγώ μου. Αλλά ακέραιη δεν είμαι ποτέ.


Μερικές φορές μόνο θυμάμαι κάτι που άφησα εδώ ή εκεί, μικρά αναμνηστικά, ασήμαντα δωράκια, κάτι που πέταξα μόνο και μόνο επειδή δεν ήξερα "πού"," πώς" ; όλα βάρος, βάρος, βάρος.
Πράγματα που κάποτε σήμαιναν "κάτι"...Και που όταν φεύγεις δεν έχεις την πολυτέλεια να σκεφτείς την αξία τους. Όχι εκείνη που αποτιμάται σε χρήμα. Την άλλη.
Ξέρεις μόνο ότι δεν σου είναι απαραίτητα.


Ίσως η Β να έχει τα δικά μου γράμματα. Ποτέ δεν έφυγε από την πόλη της. Ποτέ από τη ζωή της.