μονόλογοι

σα να μονολογούσα. μου λέει ο Άρης . και δεν έχει άδικο.
από την αρχή έτσι ήτανε
ήθελα να θυμάμαι, να δακρύζω με λέξεις, να αναζητώ ουρανό,να ζωγραφίζω με λέξεις, να μονολογώ άυπνες νύχτες, να αναπνέω με λέξεις

αν κάποιος ήθελε να βρει εδώ πληροφορίες, γνώση, άποψη....ήτανε λάθος
πάντα μονολογούσα
...............
θελω να μονολογήσω....στο τέλος τέλος αυτά τα τετράδια θα είναι η μόνη μου μνήμη...έτσι πιστεύω
.................


μια μέρα που καθόμουν με τον έρωτά μου και μιλούσαμε ξέγνοιαστα μόνο για ομορφιές και η ζωή απλωνόταν γεμάτη υποσχέσεις, τα πουλιά τραγουδούσαν στα δέντρα, οι νεραντζιές άνθιζαν και άπλωναν το μεθυστικό τους άρωμα κλπ κλπ.. σε κάποια στιγμή στη μέση μιας φράσης, μου είπε " ...οι γυναίκες που θα ακολουθήσουν μετά από σένα..."



είχα γίνει ήδη παρελθόν

έτσι απλά.σα να πατάς έναν διακόπτη.
ήμουν ενα πέρασμα....όχι σταθμός ....πέρασμα



...............................
μα θέλω να μονολογήσω....κι επειδή θολώνουν τα μάτια....θέλω να μονολογήσω αλλιώς


τι με είχε πιάσει εκείνο το καλοκαίρι και όλο ρωτούσα. κι ο πατέρας καθόλου δε με απόπαιρνε. καθόλου δε βαριόταν. σα να είχε ανάγκη κι εκείνος αυτό το ταξίδι. και η μητέρα στο διπλανό δωμάτιο μόνο έκανε δουλειές και καθόλου δε διέκοπτε την κουβέντα , σα να μην υπήρχε, πώς το λέει ο Καζαντζάκης , σαν αγαθοποιό πνεύμα, μόνο ένα χρόνο μετά, που ο πατέρας έφυγε, μου είπε, θυμάσαι τότε που όλο τον ρωτούσες και όλα σου τα απαντούσε, τα δύσκολα χρόνια; αλλά αυτά καθόλου δε φαινόταν στις ιστορίες. μόνο τα νιάτα και η φρεσκάδα και οι όμορφες αλλοτινές εικόνες μιας άλλης Ελλάδας, κάπως όπως στο άλμπουμ του Mc Cabe, εκείνης που δε θα γνωρίσουν ποτέ τα παιδιά με τα κινητά και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό ....αλλά να νομίζω πως ενώ εμείς έχουμε ρίζες στο χώρο και στο χρόνο αυτά σα να ξεφύτρωσαν από το πουθενά....κατευθείαν στην εποχή μας.
παράξενο πράγμα

.......................

και μετά μια μέρα κατάλαβα πως αν άνοιγα την πόρτα κι έφευγα, καθόλου δε θα πείραζε. καμία δραματική συντέλεια του κόσμου δε θα συνέβαινε. και ποοοοονεσε.
και μετά ενα πρωί , δίχως κανένα συναίσθημα άνοιξα την πόρτα. έχοντας φύγει πολύ πιο πριν
γιατί όλα μέσ'στο μυαλό μας υπάρχουν και γίνονται

........................
και κάποιος θαυμάζει :"πόσο δυνατή είσαι" αλλά ξέρω πως καθόλου δυνατή δεν είμαι. κάθε φορά συντρίμμια. μικρά μικρά κομματάκια που κάθομαι πια και μαζεύω χωρίς ντροπή. γιατί στο κάτω κάτω είναι τα μόνα που έχω. αυτά τα κομματάκια. δεν μπορώ να τα αφήσω.
αλλα καμία δύναμη . καμία απολύτως δύναμη. δεν είναι αποτέλεσμα επιλογών η ζωή μου....είναι ο μόνος δρόμος.
γι' αυτά τα κομματάκια

.........................

και μετά....να....για να ευθυμήσω λιγάκι....θυμάμαι τον άγγελο του Μποτιτσέλι...πώς έκανα στην άκρη για να την παρατηρήσω...πάντα ζηλεύω την ομορφιά...και ας ξέρω πως καθόλου δε βοηθάει στην ευτυχία
αλλά είναι ωραίο να είσαι σαν άγγελος του Μποτιτσέλι